OS — 1day with 2boys : Taeten

“อื้ม..” ตอบตกลงพร้อมกับศีรษะที่ผงกลงจนคางแนบอก สมองสั่งการให้เดินตามเพื่อนใหม่ของตนเองขึ้นไปบนห้องใต้หลังคา ตามไปเพื่อไปเล่นอะไรๆที่มันดูน่าสนุกกว่า เดินตามอีกคนขึ้นมาถึงห้องราวกับว่าเป็นแขกเสียเอง นั่งลงบนปลายเตียงข้างๆเตนล์ที่นั่งอยู่ก่อนแล้ว

“ดูนี่สิ” มือบางเอื้อมออกไปจับมือเล็กของแทยงมาแนบที่จุดกึ่งกลางลำตัวของตนเอง ที่ตอนนี้กำลังร้อนผ่าวราวกับจะระเบิดอยู่ภายใต้ร่มผ้า ยึดจับเอาไว้อีกครั้งเมื่อแทยงมีท่าทีจะชักหนี

“ฉันรู้ว่านายก็รู้สึกเหมือนกัน..” เสียงที่เคยใสตอนนี้ติดแหบพร่า

“อ..อืม.. รู้สึกแปลกๆ” เสดวงตาไปข้างๆไม่กล้ามองหน้าคู่สนทนา บนใบหน้าไม่สามารถปกปิดความรู้สึกกังวลไว้ได้เลย

“ฉันรู้..” ยื่นหน้าเข้าไปใกล้ ก่อนจะใช้มือข้างหนึ่งสัมผัสใบหน้าของอีกคนให้หันมาเผชิญหน้า นัยน์ตาสีเทาหม่นจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของเด็กหนุ่มที่กำลังสั่นเลิกลั่กให้มั่นคง กลับกลายเป็นหันมาจ้องตอบเขาแทน

“ม..มัน..” อยู่ๆก็กลายเป็นคนติดอ่างขึ้นมาเสียอย่างนั้น

“ฉันรู้ๆ.. เพราะฉันก็รู้สึกมัน..” จูบซับแผ่วเบาที่หางตา ที่ตอนนี้เริ่มชื้นน้ำสีใสจากความรู้สึกกลัวกับความรู้สึกแปลกๆที่ไม่เคยเกิดขึ้นกับตนเองมาก่อน

“ไม่ต้องร้องไห้ ฉันสัญญาว่ามันจะรู้สึกดี..” ขยับกายลงไปนั่งคุกเข่าอยู่บนพื้นไม้ ก่อนจะใช้เรียวนิ้วเกี่ยวขอบยางยืดของกางเกงลง ปล่อยให้มันหล่นลงไปกองอยู่ที่ปลายเท้า ตามไปด้วยกางเกงในตัวจิ๋ว ประคองแก่นกายที่ดูโตกว่าเด็กในช่วงวัยแบบนี้ สัมผัสไปที่ปลายยอดที่ยังคงไม่เปิด ก่อนจะดึงรั้งมันลงด้วยนิ้วมือ เร่งความเร็วแปรเปลี่ยนเป็นฝ่ามืออุ่นๆของอีกคน ขยับขึ้นคงเป็นจังหวะเนิบนาบจนต้องยกมือเล็กขึ้นมาอุดโพรงปากเอาไว้

“อย่าไปฝืนมันสิ แค่ร้องออกมา.. ตามที่รู้สึก” เงยหน้าช้อนตามองเด็กหนุ่มที่พยายามอัดกลั้นเสียงน่าอายเอาไว้ไม่ให้เล็ดรอดออกมา ก่อนจะใช้ริมฝีปากครอบครองแก่นกายร้อนของแทยงเอาไว้ ความอุ่นร้อนจนกายแทบจะหลอมละลาย ยามที่ขยับปากก่อนที่แก่นกายจะเข้าไปสัมผัสดุนดันกับผนังนุ่มของโพรงปากภายในก็แทบจะดีดดิ้นลงไปเสียตรงนั้น ความรู้สึกที่เขาไม่รู้ว่ามันเรียกว่าอะไรก็ตีตื้นขึ้นมา

“อ้ะ.. อ้า..” ปล่อยมือที่อุดปากไว้ในตอนแรกทิ้งลงข้างกาย ปล่อยให้เสียงแสดงออกมาแทนความรู้สึกว่ามันดีแค่ไหน ดีจนปล่อยให้น้ำสีขาวขุ่นพ่นออกมาเต็มโพรงปากของอีกคน

“ยังไม่เคยทำเลยสินะ ปล่อยออกมาเยอะเชียว” จัดการกลืนน้ำสีขาวขุ่นลงคอ ก่อนจะใช้หลังมือเช็ดบางส่วนที่มันไหลทะลักออกมาตามมุมปาก แลบลิ้นเลียทำความสะอาดหลังมืออีกครั้ง จนคนมองร้อนฉ่าที่ใบหน้า เตนล์ยืดตัวขึ้นเต็มความสูง ก่อนจะถอดเสื้อของตนเองที่ยืมมาจากแทยงออก เผยให้เห็นผิวขาวๆ แต่กลับมีร่องรอยตำหนิจากรอยช้ำสีม่วงเขียว กับรอยแดงสีกลีบกุหลาบช้ำๆ

“นายไปโดยอะไรมา..” ถามด้วยความสงสัยแคลงใจตั้งแต่เมื่อตอนอยู่ที่ลำธารแล้ว

“มันก็แค่.. ฉ..ฉันไม่อยากพูดถึงมัน จะว่ายังดี.. มันก็แค่..” เอ่ยผ่านริมฝีปากจนลิ้นพัน ดวงตากลมกวาดไปรอบๆห้องอย่างคนที่สับสนจนปัญญา จนเด็กหนุ่มต้องยกแขนขึ้นโอบกอด ฝังจมูกลงที่หน้าท้องนิ่มของอีกคน

“ไม่เป็นอะไรนะ” น้ำเสียงอู้อี้อยู่ที่หน้าท้อง ริมฝีปากที่ขยับแผ่วเบาจนรู้สึกแปลก

“พ่อของฉันเป็นคนทำมัน แต่ไม่มีอะไรหรอก.. เพราะฉันจะให้นายลบมัน จะให้นายทำกับฉันในแบบที่พ่อทำ” ดึงรั้งอีกคนขึ้นมา ก่อนจะกดจูบลงไปหนักๆ บดเบียดซ้ำๆหลายครั้ง ไร้ซึ่งการรุกล้ำใดๆ เงยหน้าขึ้น สองแขนดันร่างเล็กของเพื่อนใหม่ให้นอนราบไปกับผืนเตียง

“อะ..แล้วต้องทำยังไง” เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่ติดขัด เมื่ออีกคนเริ่มขบเม้มตามผิวกาย ซุกสันจมูกลงกับซอกคอหอมกรุ่นไปด้วยกลิ่นสบู่แบบเด็กๆ

“แบบนี้ไง” ใช้ริมฝีปากขบกัดตามซอกคออีกครั้งเป็นตัวอย่างให้แทยงได้รู้ ก่อนที่จะถูกพลิกตัวสลับตำแหน่งอย่างง่ายดาย เอียงหน้าเชิดขึ้นเพื่อให้เด็กพึ่งหัดเรียนรู้ซุกใบหน้าลงมา ขบกัดลงที่ผิวเนื้ออย่างเงอะๆงะๆ

เมื่อเริ่มคุ้นชินก็ขยับริมฝีปากทาบทับกัดร่องรอยสีกลีบกุหลาบที่มีอยู่ก่อนหน้า ขบเม้มลงไปกลายเป็นสีแดงห้อเลือดสดใหม่แทน เผลอไปสัมผัสโดนรอยช้ำเป็นบางครั้ง จนคนใต้ร่างร้องออกมา

“เลียมันสิ” ขยับเรียวนิ้วบดขยี้ยอดสีชมพูอ่อนที่แสนชูชัน ก่อนจะกลับกลายเป็นถูกครอบครองโดยริมฝีปากนุ่มของอีกคน แลบลิ้นออกไปเลียจนชื้นน้ำสีใส

"แบบนี้ใช่ไหม" ขยับลิ้นวนไปมาราวกับเป็นลูกอมรสโปรด ละเลียดชิมก่อนจะขบเม้มเบาๆจนคนถูกกระทำสะดุ้งเฮือก

"อา.. ช..ใช่ ดีมากเลย" หลับตาพริ้ม สอดมือเข้าไปในกลุ่มผมนุ่ม ดึงรั้งจนมันติดมือ ชะโงกหน้าขึ้นมองการกระทำของเพื่อนใหม่ ที่ตอนนี้ใช้สองมือถอดกางเกงขาสั้นของเขาออก ตามด้วยกางเกงในที่แสนไร้ค่า

"......." เงียบเฉยด้วยใบหน้านิ่ง ขยับใบหน้าเข้าไปจ้องใกล้ๆแก่นกายที่ผงาดขึ้นอย่างสนอกสนใจ ก่อนจะใช้นิ้วชี้ข้างหนึ่งสะกิดที่ปลายหัวของมันอย่างหยอกล้อ

"อมสิ...อมมัน" เอ่ยเสียงหวาน อ้อนวอนด้วยสายตาหยาดเยิ้ม โก่งสะโพกมนให้ลอยสูงขึ้นจนแท่งร้อนเฉียดโดนใบหน้าของอีกฝ่าย

ใช้ประสบการณ์จากการเรียนรู้เมื่อครู่ ครุ่นคิดว่าเตนล์ทำให้เขาอย่างไรก็ทำให้เตนล์อย่างนั้น อ้าริมฝีปากออก ก้มลงครอบครองแก่นกายร้อนเอาไว้ ดูดดุนที่ปลายหัว ก่อนจะขยับขึ้นลงตามความยาว เผลอไอสำลักออกมาเมื่อมันเข้าลึกจนเกินไป

"อย่าให้ฟันโดนสิ" สั่งห้ามเพื่อนใหม่ของตน ที่พึ่งเริ่มฝึกหัดทำกิจกรรมอย่างว่า แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ มันก็ยังคงเสียวจนแทบแด้ดิ้นอยู่ดี

"ข..ขอโทษ" เงยหน้าขึ้นกล่าวคำขอโทษ ก่อนจะก้มลงลองอีกครั้ง พยายามรูดมันด้วยปากโดยไม่ให้ฟันของตนไปสัมผัสโดน เมื่อรู้สึกคุ้นชินแล้วก็ขยับศีรษะขึ้นลงให้ถี่เร็วกว่าเดิม เตนล์จิกปลายเท้าลงกับเตียง จนผ้าปูที่นอนยับยู่ยี่ติดปลายเท้า เชิดหน้าขึ้นสูงยามใกล้ถึงฝั่งฝัน หัวสมองเริ่มขาวโพลนคิดอะไรไม่ออก มีเพียงแต่ความว่างเปล่าและเสียงน่าอายดังเข้ามาในโสตประสาทเท่านั้น สุดท้ายก็ทนไม่ไหว กระตุกเกร็งปล่อยให้น้ำคาวไหลออกมาจากปลายท่อ ฉีดพ่นเข้าที่โพรงปากร้อนของแทยง

ร่างบางหอบหายใจหนักๆจากอารมณ์ที่พึ่งถูกปลดปล่อยออกไป ก่อนที่จะรู้สึกตัวเมื่อได้ยินเสียงอู้อี้ของแทยง เนื่องจากน้ำรักของตนที่อัดแน่นเต็มโพรงปาก สองมือดันร่างกายของตนให้ลุกขึ้นนั่ง ขยับใบหน้าเข้าไปใกล้ชิดกับใบหน้าหล่อของเด็กน้อย จูบแผ่วเบาที่จมูกโด่งเป็นสัน ก่อนจะใช้สองนิ้วควักน้ำรักในโพรงปากของแทยงออกมา พัวพันกับลิ้นร้อนจนกายบางขนลุกฮื่อ

นั่งชันเข่า ก่อนจะแยกเรียวขาทั้งสองข้างออกจากกันช้าๆ จนเผยให้เห็นแก่นกายที่ตกลงจากอารมณ์ที่พึ่งหมดไป กับช่องทางด้านหลังที่ขมิบรออย่างน่าพิศวง สอดนิ้วข้างที่เต็มไปด้วยน้ำรักวนรอบปากถ้ำ ก่อนจะดุนดันมันเข้าไป ขมิบตอดรัดเรียวนิ้วของตนเองราวกับสิ่งแปลกปลอมที่ไม่คุ้นชิน

เรียวคิ้วกระตุกผูกแน่นเป็นปมผิดรูป ริมฝีปากขบเม้ม ก่อนจะครางฮื่อออกมาอย่างช่วยไม่ได้ สอดใส่ความยาวของเรียวนิ้วอีกครั้งจนสุด ก่อนจะดึงมันออกมาเป็นจังหวะเนิบนาบสลับกันไป ตั้งใจแอ่นบั้นท้าย บิดสะโพกสวยไปอีกทาง เพื่อโชว์ความอัศจรรย์ให้อีกคนได้เห็นเต็มสองตา เชิดหน้าเชยตาให้คนที่มองส่วนร่างของเขาด้วยใบหน้าที่สื่อว่าภายในใจมีอะไรบางอย่าง ในที่สุดแก่นกายสวยก็ผงาดขึ้นมาอีกครั้ง ถอดถอนเรียวนิ้วออก ก่อนจะสัมผัสแผ่วเบาเฉียดใกล้ช่องทางสีหวาน ดันรั้งกลีบเนื้อให้ขยายความกว้างออก

"ใส่ของนายเข้ามาเร็วๆสิแทยง" เอนตัวนอนราบ แนบแผ่นหลังติดกับผืนเตียง มือข้างที่เหลือยกขึ้นมากัดแผ่วเบาที่ปลายนิ้ว

"อ..อื้อ" ผงกหัวขึ้นลงอย่างรับรู้ ดวงหน้าฉายความรู้สึกประหม่าเล็กน้อย เห็นได้ชัดจากเม็ดเหงื่อที่ผุดขึ้นตามกรอบหน้า มือข้างหนึ่งประคองแก่นกายของตนเอง อีกข้างก็ดันเรียวขาข้างหนึ่งของเตนล์เอาไว้ ก่อนจะสอดความเป็นชายเข้าไปที่ช่องทางด้านหลัง ดุนดันเข้าไปอย่างยากลำบากและไม่คุ้นชิน กัดปากส่งแรงอีกครั้งจนส่วนหัวหลุดเข้าไปเกิดเป็นเสียงดังที่น่าอาย

"ฮื่อ..อะ.." คนที่นอนราบสูดปาก ปล่อยเสียงครางออกผ่านลำคอ ก่อนที่จะเชิดหน้าเพราะรู้สึกจุกปนเสียวกับแท่งร้อนที่แทงเข้ามาได้จนสุด เริ่มขยับกายอย่างไม่คุ้นชิน ก่อนจะปล่อยให้เป็นไปตามสัญชาติญาณ

"อ้ะ อ๊า.." เสียงที่พ่นออกมาเป็นไปตามจังหวะการกระแทกของสะโพก จับให้แทยงหมุนตัว กลายเป็นฝ่ายนอนราบกับพื้นเตียง ก่อนจะจับแก่นกายของแทยงให้ตั้งขึ้น ยกสะโพกของตนเอง ก่อนจะกดลงจนโอบอุ้มแก่นกายร้อนเข้าไป บรรเลงความร้อนแรงนี้ด้วยตนเอง แอ่นอกร่อนส่ายสะโพกมนให้ดูดกลืนแท่งร้อนเป็นจังหวะ จนบั้นท้ายสวยกระทบกับหน้าขาจนเสียงดังของเนื้อกระทบเนื้อ มือข้างหนึ่งยกขึ้นปรนเปรอชิ้นส่วนกลางลำตัวของตนเองให้ไปแตะสวรรค์พร้อมๆกัน ร่อนสะโพกถี่ยิบไปพร้อมกับจังหวะที่ฝ่ามือ สร้างอารมณ์เสียวซ่านจนหยุดไม่อยู่ กายเล็กทั้งสองเริ่มทนไม่ไหว ปล่อยให้เสียงครางสอดประสานระงมห้องใต้หลังคาแห่งนี้ โดยไม่เกรงกลัวว่าใครจะมาได้ยินเข้า

"อ๊า!" แทยงกระตุกเกร็งหลับตาปี๋ ปล่อยให้น้ำรักพุ่งออกมาเป็นรอบที่สองของช่วงชีวิตนี้ ก่อนจะตามด้วยเตนล์ที่ปล่อยให้น้ำรักพุ่งออกมาเปรอะเปื้อนหน้าท้องของอีกคน ก้มตัวลงฟุบหน้ากับแผ่นอกของคนใต้ร่าง ทั้งๆที่ยังไม่ได้ถอดถอนจุดเชื่อมต่อออก สองร่างอ้าปากหอบหายจนรู้สึกได้ถึงแรงสั่นขึ้นลงของช่วงอกของกันและกัน แนบข้างแก้มลงกับเนื้อหนังเปลือยเปล่าก็ได้ยินเสียงก้อนเนื้อด้านซ้ายกำลังทำงานหนัก

"สนุกไหม" เอ่ยถามความรู้สึกของอีกคนหลังจากที่ปล่อยให้ความเงียบเข้าปกคลุมเสียนาน

"อื้อ สนุกสิ" หลังจากที่เอ่ยการันตีความพึงพอใจก็เผยรอยยิ้มน่ารัก เรียวแขนเล็กโอบรอบกายของอีกคน ก่อนจะปล่อยให้ความหนักอึ้งที่เปลือกตาเป็นตัวชนะ

แทยงผล็อยหลับไป

พร้อมกับร่างเล็กของเตนล์ในอ้อมกอด

มีต่อค่ะ https://writer.dek-d.com/dek-d/writer/viewlongc.php?id=1535539&chapter=7

OS — Beauty and the Beast : Doten

“แล้วอยากรู้ไหมว่ามันเป็นยังไง..” ใช้แขนแกร่งทั้งสองข้างค้ำยันคร่อมร่างบางเอาไว้ ก้มลงเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นๆข้างหู ก่อนจะยกยิ้มแบบที่ชอบทำ แต่มันเป็นรอยยิ้มที่ไม่เหมือนเดิมกับที่เคยมอบให้ร่างบางตรงหน้า ริมฝีปากร้อนจูบประทับลงที่ซอกคอขาว ส่งผลให้เตนล์หดคอหนีอย่างนึกรังเกียจ สะบัดหนีอีกครั้งเมื่อริมฝีปากร้อนแปรเปลี่ยนเป้าหมายมาอีกฝั่งของซอกคอ

“ปล่อยนะ อื้อ” น้ำเสียงที่เคยใสบัดนี้ติดแหบและอ่อนแรง เม้มริมฝีปากแน่นเมื่ออีกคนประทับริมฝีปากลงมา ขัดขืนสู้อีกคนด้วยสองมือที่เรี่ยวแรงน้อยกว่าปกติที่ควรจะเป็นเนื่องจากขาดสารอาหาร ทั้งทุบตี ทั้งจิกทั้งข่วนจนเกิดรอยที่อกกว้างทับกับรอยแดงจากความร้อนเมื่อครู่ ฟันคมกัดลงที่ริมฝีปากล่าง บดขยี้จนได้กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งไปทั่วโพรงปาก สุดท้ายก็ทนไม่ไหวเผยอริมฝีปากออกให้อีกคนใช้โอกาสนี้สอดแทรกลิ้นร้อนเข้ามาภายใน ตวัดไล่ต้อนกับลิ้นของอีกฝ่ายที่หลบหนีอย่างไร้หนทาง

ดวงใจเหมือนถูกเงามืดเกาะกุมทั่วหัวใจ รู้สึกหมดหวังไร้หนทาง มองไปก็เจอแต่เพียงความมืดในห้องที่แม้จะหรูหราแต่มันไม่ได้น่าอยู่เลยสักนิด หยดน้ำตาที่ไม่เคยไหลให้ใคร สุดท้ายมันหลั่งรินออกมาเพราะการกระทำของผู้ชายป่าเถื่อนคนนี้

“ฮึก.. ปล่อยฉันไปเถอะ..” ยกสองมือขึ้นพนมกลางอก ริมฝีปากคร่ำครวญพรรณนาให้อีกคนปล่อย เมื่อร่างสูงยืดตัวขึ้นใช้สองมือถอดเข็มขัดที่คาดอยู่บนห่วงกางเกงออก ก่อนจะปลดกระดุมพร้อมกับดึงรั้งซิบกางเกงลง ไร้ซึ่งความปราณีในหัวใจ ก้มประทับริมฝีปากกับอวัยวะเดียวกันอีกครั้ง

“ก็อุตส่าห์จะทะนุถนอมดูแลอย่างดี.. แต่คงไม่ชอบ” กระชากเข้าที่กลุ่มผมนุ่มจนใบหน้าเชิดขึ้น ส่งเสียงเย็นยะเยือกออกผ่านไรฟัน ถ้าใครได้ยินก็คงกลัวไปถึงขั้วหัวใจ ให้ร้องไห้อ้อนวอนแค่ไหนอสูรร้ายก็คงไม่ฟัง

ใช้มือข้างหนึ่งลูบไล้ไปที่ซอกคอระหงที่เห็นเส้นเลือดชัดเจน ใช้ลิ้นร้อนลากจากแอ่งไหปลาร้าสู่ปลายคาง ก่อนจะดูดดุนจนเกิดเสียง จูบซับอีกครั้งแรงๆ ก่อนที่จะใช้เขี้ยวกัดไปบนเนื้อขาวจนเกิดรอยฟัน ส่งผลให้ร่างบางต้องหลุดเสียงร้องออกมา

แคว่ก

เสื้อที่ใส่อยู่ถูกกระชากออกจนกระดุมหลุดออกจากรังดุม เผยให้เห็นยอดอกสีสวยที่ตัดกับผิวขาวล่อตาล่อใจ มือหนาหยิบเข็มขัดที่ตกอยู่ข้างตัวขึ้นมา รวบแขนบางทั้งสองข้าง ก่อนจะมัดเข้าหากันด้วยเข็มขัดหนังของตน ก้มลงใช้ลิ้นเลียยอดอกสีหวานอย่างไม่รีรอ ขยับลิ้นวนไปวนมาทั้งสองข้างด้วยกามารมณ์ที่พุ่งสูง

“ม..ไม่นะ ใครก็ได้ช่วยที ฮือ.. พ.. พี่แทยง” ร้องไห้ปานจะขาดใจ พรรณนาหาคนช่วยทั้งๆที่รู้ว่าคงไม่มี อยู่ๆสมองก็นึกถึงหน้าของคนที่ตนรัก เป็นปกติของคนที่ตกอยู่ในความกลัว จนเผลอคร่ำครวญชื่อออกมาโดยไม่ได้ตั้งใจ

“ว่าไงนะ” เมื่อได้ยินชื่อมารหัวใจหลุดออกมาจากปากของร่างบางก็ต้องชะงัก ยืดตัวขึ้นนั่ง จ้องมองมาที่ร่างบางใต้ร่างด้วยสายตาอ่านไม่ออก

“อยู่กับกูอย่าพูดถึงชื่อคนอื่นเข้าใจไหม!” เอ่ยเสียงดังจากโทสะภายในใจ ก่อนมือหนาจะง้างออก และตบลงที่แก้มใสจนใบหน้าหันไปอีกทาง ความแรงแบบไม่ยั้งทำให้เกิดรอยแดงของฝ่ามือบนแก้มใส

“โอ๊ะ ผมขอโทษ.. เจ็บไหมที่รัก..” น้ำเสียงอ่อนลงราวกับเปลี่ยนจากหน้ามือไปเป็นหลังมือ สัมผัสลูบไล้แผ่วเบาที่รอยแดงบนแก้มด้วยใบหน้ารู้สึกผิด ก้มลงจูบแก้มใสเต็มรัก แต่เตนล์กลับมองเขาด้วยความรังเกียจ

“ทำไมฉันจะเรียกชื่อแฟนตัวเองไม่ได้!” ตอกคำพูดใส่หน้า พูดดังๆให้เสียงกระแทกเข้าหู เพื่อประชดคนบนร่าง เพียงไม่นานสองข้างแก้มก็รับรู้ได้ถึงแรงบีบจากร่างสูง ราวกับว่ากระดูกจะแตกหักลงเสียตรงนี้ เป็นคนไม่หลาบจำ ไม่ยอมจำว่าเวลาอสูรโกรธมันเป็นอย่างไร ไม่ยอมคิดก่อนว่าสิ่งใดควรหรือไม่ควรทำ

“หึ คุณคงไม่มีโอกาสกลับไปหามันอีกแล้วแหละ..” สองมือขยี้เม็ดทับทิมทั้งสองข้าง จนคนถูกกระทำหายใจติดขัด หน้าท้องขยับขึ้นลงเป็นจังหวะ ผสมปนเประหว่างความรู้สึกสองทาง ทั้งกลัว ทั้งรู้สึกแปลก..

โดยองก้มลงใช้ริมฝีปากบรรจงจูบที่หน้าอกขาว ลากไล้ลงเรื่อยๆจนมาถึงหน้าท้องที่ขยับกระเพื่อมสั่นไหว สอดลิ้นร้อนเข้าที่ร่องลึกกลมกลางท้อง ดูดดุนมันจนเกิดเสียงดังจวบจาบน่าอาย ก่อนจะขยับต่ำลงเรื่อยๆถึงหน้าท้องกับกางเกงตัวบางหมิ่นแหม่ ที่เขาจับใส่ให้ร่างบางตอนยังไม่ได้สติ สองมือเกี่ยวขอบยางยืดลง ก่อนจะดึงรั้งลงไปติดอยู่ที่ปลายเท้า เมื่อเห็นว่ามันติดโซ่ที่ข้อเท้า จึงตัดสินใจคว้าพวงกุญแจที่สอดอยู่ในกระเป๋ากางเกงหลังออกมาไขแม่กุญแจขนาดใหญ่ออก ลากโซ่ตรวนเย็นเฉียบออกผ่านข้อเท้าช้าๆ จนในที่สุดข้อเท้าบางก็ได้รับอิสระ พร้อมกับกางเกงขาสั้นตัวบางลื่นหลุดลงจากปลายเท้า

มือหนาประคองเท้าสวยข้างที่เคยถูกพันธนาการขึ้นสูง จูบเบาๆที่ปลายนิ้ว ไล้ลงมายังฝ่าเท้าอย่างไม่นึกรังเกียจ มีแต่ความรักและความหลงใหลไม่มีที่สิ้นสุด แลบลิ้นเลียตามขาเรียว ก่อนจะยกขาข้างเดิมพาดบนบ่ากว้าง ใช้ลิ้นเลียขาอ่อนจนขนลุกชูชัน ดูดดึงเนื้อหนังมังสาอย่างหยอกล้อ ปรากฏเป็นรอยแดงสีกลีบกุหลาบชัดเจน ปล่อยให้คนถูกกระทำนอนตัวสั่นเหมือนลูกนกตกจากรัง

จูบแผ่วเบาลงที่ปลายหยักของท่อนสีหวานกลางลำตัว หยอกล้อกับมันด้วยเรียวลิ้นร้อนแสนช่ำชอง จนปลายท่อปริ่มน้ำสีใสน่าอับอายยิ่งนักสำหรับเจ้าตัว ไม่ควรปล่อยให้ความรู้สึกนี้มาครอบงำจิตใจ ไม่ควรหลงระเริงไปกับสัมผัสหยาบโลนที่อีกฝ่ายมอบให้

“อย่า” คิดได้ดังนั้นก็ใช้เรียวขาที่พาดอยู่บนไหล่กว้าง ถีบเข้าที่ศีรษะอีกคนจนใบหน้าหันไปอีกทาง ด้วยความที่ไม่ทันได้ตั้งตัว เมื่อโดนถีบอีกครั้งโดยองก็ลงมานอนอยู่บนเตียงกว้าง หัวใจเต้นระรัวเมื่อเห็นโอกาสหลบหนี ใช้ลำแขนทั้งสองข้างของตนเองพยุงตัวขึ้นอย่างทุลักทุเล ก่อนที่จะหย่อนสองขาลงบนพื้นกระเบื้องข้างเตียง โดยที่สมองไม่ทันนึกคิดระมัดระวังให้รอบคอบจึงถูกเศษกระเบื้องแหลมคมปักเข้าที่สองเท้าเปลือยเปล่า ความเจ็บแสบแล่นริ้วจนใบหน้าเหยเก ปล่อยกายลงบนพื้นเย็นเฉียบด้วยความเจ็บแสบแสนสาหัส ทิ้งตัวลงทับเศษกระเบื้องที่เหลือ ความแหลมคมของมันปักเข้าตามอวัยวะที่ใช้รับน้ำหนัก

เลือดสีแดงสดหลั่งรินจนได้กลิ่นคาวเลือดติดจมูก น้ำหูน้ำตาไหลเมื่อก้มมองบาดแผลฉกาจฉกรรจ์ของตนเอง ประกอบกับมองไม่เห็นอนาคตข้างหน้าของตนเอง ในใจมันร่ำร้องบอกว่าตนนั้นไม่มีอะไรที่ต้องเสียอีกแล้ว ราวกับสติหลุดลอยไปในที่ไกลแสนไกล มือบางที่หลุดพ้นจากเข็มขัดหนาจับเศษกระเบื้องชิ้นใหญ่สุดที่ปักอยู่บนลำแขนของตนเอง กระชากมันออกจนเลือดไหลทะลักออกมามากกว่าเดิม

“แม้แต่พระเจ้ายังไม่เข้าข้างคุณเลยที่รัก.. คุณไม่มีวันหนีผมพ้น” ชะโงกหน้ามองลงมาจากเตียงกว้าง กับรอยยิ้มเย็นๆของอีกฝ่าย ก่อนที่จะลงมานั่งยองๆอยู่ข้างๆเตนล์โดยที่ไม่เกรงกลัวว่าเศษกระเบื้องจะปักเข้าที่เนื้อหนังของตนเลยสักนิด

“คนอย่างแกมันสมควรตาย!” บันดาลโทสะออกผ่านทางวาจา ง้างมือขึ้นสูงก่อนจะกระแทกลงเต็มแรงที่บ่ากว้าง เศษกระเบื้องแหลมคมปักลงที่มัดกล้ามเนื้อ ก่อนที่เลือดสีแดงสดจะไหลทะลักออกมาจนน่ากลัว แววตาสั่นไหวเล็กน้อย ก่อนจะกลับไปเป็นดังเดิม มือหนาจับเข้าที่เศษกระเบื้องบนบ่า ข่มกรามแน่นจนเส้นเลือดปูดโปนยามที่ดึงมัน กระชากเต็มแรงอีกครั้งจนเลือดไหลย้อนตามเศษกระเบื้องที่หลุดออก

“ชอบใช้ความรุนแรงก็ไม่บอก” มือหนากระชากแขนบางที่เต็มไปด้วยบาดแผลให้ลุกขึ้นยืน ก่อนจะผลักลงไปนอนบนเตียงกว้างดังเดิม จุกจนต้องเบ้หน้า ประกอบกับความเจ็บแสบจากเศษกระเบื้องที่ยังไม่จางหาย ตามลงมาทาบทับทันทีไม่ปล่อยโอกาสให้พยศหนีอีกเป็นครั้งที่สอง ใช้ท่อนแขนแกร่งบังคับสองขาให้อ้าออก เผยให้เห็นช่องทางสีหวานที่ขมิบเป็นจังหวะเชิญชวนให้ร่างสูงอยากเข้าไปสำรวจ จนต้องสอดเรียวนิ้วเข้าไปภายในช่องทางคับแน่น ขยับเร็วและแรงจนคนใต้ร่างหายใจไม่ทัน ไม่ใช่เป็นเพราะเรียวนิ้วที่ปรนเปรออย่างช่ำชอง แต่เป็นเพราะมือหนาที่กำรอบคอขาวเอาไว้ เศษกระเบื้องอันเดิมที่ตอนแรกกำคามือ มันปักเข้าที่ลำคอสวย รวมถึงฝ่ามือของตัวเขาเอง จนเลือดสีแดงสดไหลผสมปนเปกัน หลั่งรดลงสู่ผืนเตียงกว้าง เกิดรอยเลือดสีแดงเป็นดวงๆ

“ป..ป..ปล่อย..อึก..” สองมือพยายามแกะมือหนาที่พันรอบคอออก ซึ่งโดยองก็ให้ความร่วมมือเป็นอย่างดีเมื่อเห็นว่าอีกคนเริ่มทนไม่ไหว เรียวนิ้วขยับถี่และเร็วขึ้น ก่อนจะกระชากออกมาเพียงเพราะแค่รู้สึกอยากพอ

“แค่กๆ..” ไอโคกครากจนน่ากลัว สองมือกำรอบคอของตนเอง ปล่อยให้น้ำตาหลั่งรินจนน่าสงสาร ในขณะเดียวกันก็ดูน่าอดสู ราวกับว่าถูกคนรอบข้างรุมถีบให้ตกลงไปในเหวลึก ทั้งมืดมิดและไร้หนทาง ไม่สามารถปีนป่ายด้วยสองมือสองขาพาตนเองขึ้นมาได้ เป็นความรู้สึกอยากตายๆไปให้รู้แล้วรู้รอด

ไม่ทันได้พักหายใจ ก็ต้องถลนตาสู้ความมืดภายในห้อง เชิดหน้าอกหดเกร็งมือ จนเล็บจิกเข้าไปในเนื้อหนังสีขาว เมื่อความเจ็บแสบแล่นริ้วที่ช่องทางด้านหลัง มนุษย์ต่ำช้ากระแทกแก่นกายของตนเองเข้ามาจนสุด ป่าเถื่อนไร้อารยธรรมราวกับสัตว์ป่ากระหายเซ็กส์ เอาๆกันเพื่อให้จบๆไป

เอนกายก้มลงจุมพิตที่ริมฝีปากสีซีดไร้ซึ่งเลือดหล่อเลี้ยง ก่อนจะขยับกายกระแทกเป็นจังหวะแรงๆตามอารมณ์ของตนเอง ความคับแน่นและเผือดเคืองไร้ซึ่งน้ำหล่อเลี้ยงทำให้ช่องทางสีหวานแดงช้ำ ตามด้วยเลือดสีแดงที่ไหลออกมา กลายเป็นน้ำหล่อลื่นให้ร่างสูงได้ขยับกายสุขสมกับบทบรรเลงที่ผู้รับไม่ได้เต็มใจร่วมบรรเลงไปด้วย

ร้องไห้จนน้ำมูกไหล แทบหายใจไม่ทันจนต้องเผยอริมฝีปากกอบโกยออกซิเจนเข้าปากเพื่อต่อลมหายใจ ก่อนที่จะกลายเป็นศพนอนตายอยู่ ณ ที่แห่งนี้ ร่างกายขยับไปตามแรงอารมณ์ที่อีกฝ่ายกระแทกลงมา เสพสมร่างกายของเขาราวกับตุ๊กตากระเบื้องที่ไม่มีลมหายใจ เตนล์กัดริมฝีปากของตนเองแน่นจนเห็นเส้นเลือดปูดโปน

“อา...” ร่างสูงเชิดหน้าขึ้น ครางต่ำด้วยสีหน้าสุขสมในกาม จนคนมองอยากจะเอามีดเล่มยาวแทงอีกคนให้ตาย เพียงไม่นาน ความคับแน่นของช่องทางสีหวานก็ทำให้โดยองไปสู่ฝั่งฝัน ปลดปล่อยน้ำสีขาวขุ่นออกไปพร้อมกับเสียงครางต่ำครั้งสุดท้าย มือหนาจับเข้าที่แก่นกายตนเอง ก่อนจะค่อยๆดึงมันให้หลุดออกจากช่องทางบวมช้ำ น้ำสีขุ่นที่อัดฉีดเข้าไปเมื่อครู่ไหลย้อนออกมาปนเปกับสีแดงของน้ำเลือดและเปรอะบนที่นอนสีขาว

เตนล์กอดก่ายร่างกายบอบช้ำของตนเองด้วยสองแขนอันสั่นเทา ตระกองกอดหดตัวเข้าหากันปล่อยให้น้ำตาหลั่งรินลงมาไม่ขาดสาย ถูกมือหนากระชากให้เชิดหน้าขึ้น มองค้อนกลับไปด้วยแววตาวูบไหว

“ผมรักคุณนะเตนล์..” ก้มลงกระซิบที่ข้างหู ก่อนที่จะใช้เศษกระเบื้องแหลมในมือ กรีดไล้แผ่วเบาที่ใบหน้าสวย จนเกิดเป็นรอยที่ข้างแก้ม ตามด้วยเลือดสีสดที่ไหลซิบออกมาจากบาดแผล ดวงตาสีนิลพินิตดูเศษกระเบื้องชุ่มเลือดด้วยแววตานิ่งไม่ไหวติง ขยับเข้ามาชิดใบหน้ามากขึ้น จนมาหยุดค้างอยู่ที่ริมฝีปาก ก่อนจะแลบปลายลิ้นออกมาระเลียดเลียชิมความคาวของรสเลือด พร้อมกับใบหน้าที่ยกยิ้มแสนมีความสุข

กลับไปอ่านต่อเล้ย https://writer.dek-d.com/11842/writer/viewlongc.php?id=1535539&chapter=6

SF — Roommate : Jaeten 2/2

“ม..ไม่ได้นะ แจฮยอน!” เตนล์พยายามต้านแรงของอีกคน แต่มีหรือคนที่แทบจะไม่ได้ออกกำลังกายจะสู้คนที่เข้ายิมเป็นประจำอย่างแจฮยอนได้

ร่างสูงถูแก่นกายที่ตื่นตัวอย่างเต็มที่เข้าที่ร่องก้นของอีกคนซ้ำๆ ความสยิวที่แล่นริ้วทำให้ส่วนกลางลำตัวของเตนล์ผงาดขึ้นอย่างช่วยไม่ได้ เตนล์ขบกัดริมฝีปากล่างอย่างละอายใจ นึกโกรธตัวเองที่มีอารมณ์ไปกับสัมผัสพวกนี้

“หยุด..”

“นายก็มีอารมณ์เหมือนกันนะเตนล์” มือหนาเลื้อยมาสัมผัสจุดกึ่งกลางของอีกคน ส่วนมืออีกข้างก็โอบรอบลำคอขาวดันให้อยู่ในท่าเดิม ความอุ่นของฝ่ามือหนาทำให้เตนล์กัดริมฝีปาก จังหวะการขยับข้อมืออย่างช่ำชองไม่อาจทำให้เตนล์ทนได้อีกต่อไป เสียงครางหวานหลุดออกมาจากริมฝีปากอย่างหยุดไม่ได้

เมื่อเห็นว่าอีกคนเริ่มถูกมอมเมาไปกับสัมผัสที่มอบให้ จึงปล่อยมือที่ดันลำคอขาวออก พลิกตัวอีกคนให้ขึ้นมาเผชิญหน้า ก้มลงใช้ริมฝีปากสัมผัสกับริมฝีปากของอีกคน ก่อนจะส่งลิ้นร้อนออกไปสำรวจทั่วโพลงปาก ตวัดลิ้นไปมากับลิ้นของอีกฝ่าย ด้วยความที่ว่าเป็นครั้งแรกของร่างบาง จึงได้แต่ตวัดลิ้นตอบอย่างเงอะงะตามการชักนำของคนที่ชำนาญกว่า

มือหนากำรอบบั้นท้ายกลมกลึงของอีกคน ขยับมือขยำมันไปตามแรงอารมณ์ที่พุ่งสูง จนเกิดเป็นรอยแดงประปรายของฝ่ามือตามแรงบีบ

เสียงดังน่าอายจากการดูดปาก บวกกับเสียงหอบหายใจดังระงมไปทั่ว เรียวขาอ่อนแรงที่พร้อมจะล้มพับลงไปทุกเมื่อ จนต้องคว้าไหล่กว้างเอาไว้ ก่อนจะส่งกำปั้นเล็กออกไปทุบที่หน้าอกกว้าง เป็นเชิงให้หยุดก่อนที่ลมหายใจจะหมดลง ส่งผลให้แจฮยอนต้องละริมฝีปากออกอย่างอ้อยอิ่ง พร้อมน้ำสีใสที่ไหลตามติดออกมา ก้มลงเปลี่ยนเป้าหมายไปยังซอกคอขาวเนียน ดูดดุนฝากฝังรอยรักเอาไว้ประปราย จากซอกคอก็เลื่อนมาที่ไหปลาร้าสวย ทั้งที่เตนล์ไม่ได้ผอมมาก แต่กลับเห็นไหปลาร้าได้อย่างชัดเจน กลิ่นหอมรัญจวนของกายบางทำให้อารมณ์ราคะพุ่งสูง แทบจะหลอมละลายไปกับไฟที่ลุกขึ้นภายในจิตใจ 

มือหนาจับกายบางให้หันหลัง กดไหล่บางให้ก้มลงต่ำ ก่อนจะส่งนิ้วเรียวเข้าไปในช่องทางสีหวานเป็นการเบิกทาง จากสองนิ้วก็กายเป็นสามนิ้ว ความชำนาญของปลายนิ้วเรียวทำให้เตนล์แทบล้มพับลง จนต้องส่งมือออกไปดันตู้กระจกเอาไว้ 

"อื้อ..." ความรู้สึกแปลกใหม่ที่ได้รับ จากการกดเน้นย้ำไปที่จุดกระสันทำให้เตนล์สูดปาก ก่อนจะส่งเสียงดังน่าอายออกมาไม่หยุด แจฮยอนโน้มตัวลงพรมจูบไปทั่วแผ่นหลังขาวเนียนที่มีหยดน้ำเกาะประปราย ก่อนจะถอนนิ้วเรียวทั้งสามออก

มือหนาจ่อแก่นกายของตนเข้าที่ช่องทางสีหวานเตรียมที่จะดันเข้าไปสำรวจภายใน แต่ก่อนที่จะได้ทำตามที่ใจหวัง กลับต้องหยุดลงเมื่อเตนล์เอื้อมมือมาดันออก

"ส..ใส่ถุงได้ไหม" ใบหน้าติดจะสวยขึ้นสีเล็กน้อยเมื่อเอ่ยประโยคน่าอายออกไป 

"หมดแล้ว.." แจฮยอนเอ่ยคำโกหกคำโตออกไป มันจะหมดได้ยังไงในเมื่อเมื่อวานเขาพึ่งไปซื้อมายกโหล แต่จะให้หยุดแล้วไปหยิบมาใส่ตอนนี้ก็คงไม่ใช่เรื่อง

"ไม่ได้นะ อ๊า.." ไม่เปิดโอกาสให้อีกคนปฏิเสธไปมากกว่านี้ แจฮยอนจัดการกดแก่นกายที่บวมเป่งของตนเองเข้าไปจนเกือบมิดด้าม ความใหญ่โตของมัน ทำให้คนที่ไม่เคยอย่างเตนล์ถึงกับขึ้นน้ำสีใสที่ดวงตากลมโต ก่อนมันจะไหลลงมาที่หางตาช้าๆ 

"ฟิตชะมัด" ร่างสูงขบกัดริมฝีปากล่าง เมื่อผนังด้านในตอดรัดเขาเป็นอย่างดีจนแทบบ้า เขาจับมันดันเข้าไปอีกครั้งจนสุด

"จ..เจ็บ" เตนล์สัมผัสได้ว่าตอนนี้คงมีเลือดสีแดงไหลซิบออกมาจากช่องทางด้านหลังของตนเป็นแน่ มือข้างที่พิงผนังตู้กระจกใสเอาไว้กำเข้าหากันแน่น 

"เดี๋ยวก็ไม่เจ็บแล้วคนดี" สะโพกแกร่งเริ่มที่จะขยับ สวนแก่นกายเข้าออกเป็นจังหวะเนิบนาบก่อน เพื่อให้ร่างกายของอีกคนได้ปรับตัว ความเสียวแล่นริ้วจนอยากที่จะกระแทกลงไปแรงๆ แต่ก็ต้องยับยั้งช่างใจเอาไว้

เมื่อเสียงครางเข้ามาแทนที่เสียงแห่งแสดงความเจ็บปวด มือหนาจับสะโพกสอบของอีกคนไว้มั่น ก่อนจะขยับกายสอดแทรกเข้าไปในช่องทางสีหวานเร็วขึ้น ผนังนุ่มตอดรัดตอบแก่นกายร้อนของร่างสูงเป็นอย่างดี จนถึงขั้นดีเกินไป หน้าท้องแกร่งหดเกร็งจนเกิดเป็นร่องรอยชัดเจนของกล้ามเนื้อ เม็ดเหงื่อไหลปะปนกับเศษน้ำที่เกาะประปรายอยู่ตามลำตัวจนแทบแยกไม่ออก ไหลลงไปตามรอยนูนของมัดกล้ามช้าๆ

"จ..แจฮยอน อ้ะ.." เผยอครางเรียกชื่ออีกฝ่ายออกมา ก่อนจะต้องใช้มือที่เหลือยันกับตู้กระจกใสไว้อีกข้าง เมื่อรับรู้ได้ถึงแรงกระแทกแรงๆที่จุดกระสัน บทบรรเลงเพลงรักที่แสนรัญจวนใจ จนทั่วกายสั่นพับๆราวกับจะล้มลง

หัวสมองเริ่มขาวโพลน จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว เหมือนกับยูนิคอร์นที่โลดแล่นไปบนปุยเมฆสีขาวบนชั้นฟ้า ความนุ่มและเบาหวิวของปุยเมฆทำให้ยูนิคอร์นนั้นสั่นไหวปล่อยใจไปกับความสุขที่ได้รับ

“อ๊า...” ประสาทสัมผัสรับรู้ได้ถึงความอุ่นร้อนที่อัดฉีดเข้ามาในช่องทางด้านหลัง ก่อนที่จะเชิดหน้าครวญครางครั้งสุดท้าย พร้อมกับกายบางที่กระตุกเกร็งปลดปล่อยน้ำแห่งกามารมณ์ออกมาจนหมด

"จะอาบน้ำหรือต่ออีกสักรอบดี?"

กลับไปอ่านต่อ https://writer.dek-d.com/11842/writer/viewlongc.php?id=1535539&chapter=5

SF — A stepchild : Jaeten

"ให้ตายสิ.." เตนล์กลืนน้ำลายลงคอ ผิวนุ่มลื่นและมัดกล้ามเล็กน้อยมันทำให้เขาใจสั่น ไม่สิ ไม่ใช่แค่ใจ.. แต่มันรวมถึงอย่างอื่นด้วย

ลมหายติดๆขัดๆยามที่ลากผ้าเปียกน้ำไปตามผิวกาย สะดุ้งทุกครั้งที่อกสั่นกระเพื่อม กล้ามหน้าท้องหดเกร็งราวกับต้องของร้อน

มือบางเลื่อนขึ้นสู่หน้าอก สองจิตสองใจว่าจะเช็ดให้ดีไหม แต่แล้วความคิดด้านหนึ่งก็ชนะ ร่างบางถูไถผ้าวนรอบยอดอก เฉียดผ่านมันเล็กน้อยอย่างนึกสนุก ก่อนจะเอื้อมมือไปตะครุบบดบังทัศนคติการมองเห็นของคนป่วยเอาไว้ เหลือเพียงเเต่ความมืดสนิทให้อีกคนสงสัยเล่น

คนขี้เเกล้งหัวเราะคิกคักกับตัวเอง เเก้มใสปริขึ้นเนื่องจากรอยยิ้มพริมใจที่ตั้งใจจะมอบให้คนป่วยบนเตียง พยาบาลหนุ่มจำเป็นลากผ้าเปียกน้ำเช็ดอยู่เพียงแค่ส่วนอกไม่ไปไหน เน้นไปเน้นมาซ้ำๆ ก่อนส่งริมฝีปากอุ่นประทับลงกับริมฝีปากของคุณพ่อเลี้ยง จูบเนิบนาบและไปต่ออย่างร้อนเเรง

ความวิปริตของจิตใจช่างน่ากลัว คนไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง อะไรควรเล่นหรือไม่ควรเล่น.. ถึงอย่างนั้นก็อยากที่จะลอง อยากจะเป็นแมงเม่าบินเข้ากองไฟ

ร้อน.. น่ากลัว แต่ก็อยากที่จะเสี่ยง

"อื้ม.." อีกคนเริ่มครางแต่อีกคนยังนอนหลับไม่รู้เรื่อง พยาบาลจำเป็นมีวิธีการรักษาที่เเปลกใหม่ ไม่ได้มีผลดีผลเสียอะไรจากแบบเดิม ผลประโยชน์ก็แค่ตกอยู่กับคนรักษาล้วนๆ

สมองสั่งการให้ขึ้นคร่อมและให้ทำตามใจตัวเอง เตนล์ฝากฝังร่องรอยตรีตราจองบนคอขาวพอเป็นพิธี ก็แค่อยากให้คนได้เห็นคลั่งตายก็เท่านั้นเอง

การลักหลับใครไม่ใช่เรื่องที่ดี เเต่จะทำไมเล่าถ้าเขาอยากจะทำ ไม่ว่าจะเอาโซ่มาล้อม หรือจะเอาบ่วงมาล่ามก็ไม่สามารถห้ามคนอย่างเตนล์ได้

มือเรียวประคองใบหน้าที่ใสดุจดั่งเจ้าชายแห่งปราสาทใหญ่ในนิทาน

แต่นี่คือเรื่องจริง ไม่ใช่นิทานหลอกเด็กงี่เง่านั่น เตนล์กดจูบลงไปเเรงๆ ก่อนที่จะสอดลิ้นไปให้อีกคนเชยชิม จัดการกวาดเอาน้ำหวานที่เหล่าผีเสื้อน้อยใหญ่กำลังตามหา สูบเอาพลังงานชีวิตให้ลดฮวบ ฟันคมกัดลงที่ริมฝีปากล่างของอีกคนลากไปตามกลุ่มเลือดสีเเดงที่ถูกห่อหุ้มด้วยเนื้อหนังบางเบา ทำจนสาแก่ใจเเล้วจึงผละไปที่ซอกคอขาวอีกครั้ง แต่ครั้งนี้กลับร้อนแรงมากกว่าเดิม เหมือนพวกมาโซคิสม์ โรคจิตวิปริตผิดมนุษย์โดยที่มิได้นึกหยั่งเกรงว่าอีกคนจะตื่นขึ้นมาดูจิตกรรมบนซอกคอที่จิตกรร่างบางได้วาดไว้

"ใครน่ะ อ้ะ.." แจฮยอนพยายามสะบัดใบหน้า พลางใช้มืองัดให้หลุดจากการเกาะกุม เพราะในเวลานี้ไม่ใช่เวลาปกติ สังขารที่ยังไม่พร้อมจะใช้งานจึงไม่สามารถขัดขืนคนปกติสุขได้ จึงทำได้เพียงใช้เสียงโวยวายเท่านั้น

ดวงใจทั้งดวงหล่นวาบลงไปถึงตาตุ่ม พร้อมๆกับร่างกายที่สะดุ้งขึ้น สาเหตุเป็นอะไรไปไม่ได้นอกจากจังหวะมือที่ผ่อนผันลูบไล้ส่วนไวต่อความรู้สึกใต้หว่างขา ของสำคัญที่ใครๆก็ไม่อยากจะให้จับนอกจากเวลาอยาก

ไม่ใช่พระอิฐพระปูน เป็นแค่คนธรรมดาคนหนึ่งที่เคลิ้มไปกับสัมผัสเหล่านี้

ในเวลาอันรวดเร็วทั้งกางเกงนอนและกางเกงชั้นในก็ถูกเปลื้องออก กลายร่างเป็นชีเปลือยล่อนจ้อนอนาจาร

"ย..อย่า อึก ฉันถามว่านั่นใคร!!” จองแจฮยอนตะคอกถามอย่างเหลืออด

"น่ากลัวจัง.."

"เตนล์!"

"ใช่ ผมเอง คิกๆ" เช่นนั้นแล้วไอมือบ้าที่ปิดตานี่ก็ไม่มีประโยชน์อีกต่อไป ร่างบางสะบัดมือออกจากดวงตาเรียวและยิ้มหัวเราะร่าอยู่คนเดียว

"เล่นบ้าอะไรเนี่ย" คนป่วยถามอย่างหัวเสียขณะที่กำลังเคลื่อนตัวขึ้นพิงหัวเตียง

"เล่นอะไรครับ ไม่มี๊ ผมเอาจริงต่างหากล่ะ คิกๆ" มือบางผลักอกเเกร่งเบาๆ ดวงตาก็จ้องลึกเหมือนจะสิงเข้าไปในร่างของกันและกัน

Rrrrrr Rrrrrrr

จู่ๆเสียงโทรศัพท์ข้างหัวเตียงก็ดังขึ้นพาให้สะดุ้งกันเป็นเเถบๆ เหมือนผู้ร้ายกลัวตำรวจจับได้

จองแจฮยอนกดรับอย่างไม่รีรอ เมื่อหน้าจอโทรศัพท์ขึ้นชื่อของภรรยาอันเป็นที่รัก

(ฮัลโหล คุณเป็นไงบ้างคะ ฉันเอาเอกสารที่คุณบอกให้คุณหลิงไปแล้ว ฉันกำลังขึ้นไป รอก่อนนะคะ)

"ม..ไม่เป็นอะไรหรอก" เสียงสั่นคลอนทันทีที่ความเสียวเเล่นวาบ แจฮยอนส่งสายตาคาดโทษไปให้ลูกเลี้ยงตัวเเสบที่จู่ๆก็กดสะโพกของตนเองลงมา จนเเก่นกายของแจฮยอนถูกดูดกลืนจนหมด

"อื้อ.." เมื่ออีกคนเริ่มบิดตัวขัดขืน ร่างบางก็ขยับด้วยความรวดเร็วเเละรุนเเรง เขยื้อนจนเตียงใหญ่สั่นคลอนหนักหน่วงได้ยินเสียงเอี๊ยดอ๊าดเหมือนจะพังลงกลายเป็นเศษไม้เอาง่ายๆ

(คุณจะเอาอะไรรึเปล่าคะ?)

ปลายสายเอ่ยมานานนับหลายวิ เเต่การตอบกลับก็ยังคงเป็นศูนย์ เนื่องจากเกรงว่าหากเอ่ยปากพูดจะหลุดเสียงครางออกไป ร่างสูงพยายามใช้มืออุดริมฝีปากของตนไว้เเน่นจนหน้าเเดงก่ำ

(คุณเป็นอะไรรึเปล่าคะ คุณคะ?)

"ม..มะ อึก ไม่ ไม่เป็นอะไร.."

(เเน่นะคะ ฉันกำลังจะขึ้นไปเดี๋ยวนี้เเหละค่ะ)

ไม่รอช้าที่จะกดตัดสายไปและปล่อยเสียงครางที่อดกลั้นมานาน มือหนาตะปบเข้าที่ช่วงเอวคอดเกินผู้ชายไว้มั่น ขยับสะโพกสวนกลับไปช่วยให้ทุกๆอย่างนั้นง่ายขึ้น

"อ๊า อาๆ อืม.." หลับตาพริ้มสูดปาก ปีนป่ายกันอยู่บนเตียงนุ่ม สถานที่ๆเป็นบัลลังก์รักของคุณพ่อเลี้ยงและคุณแม่ชั่วๆ ราวกับสัตว์ป่าต่อสู้เพื่อเเย่งชิงความเป็นหนึ่ง เพียงแค่นี้อะไรๆมันก็ดูมันและดูสะใจมากขึ้น

อีกไม่กี่ก้าวเท่านั้นก็จะเสร็จคารู อีกไม่กี่เเรงกระเเทกก็จะบินไปสู่ปลายฝัน ขณะที่หัวสมองก็สำเหนียกคิดได้ว่าควรที่จะหยุดและจัดการทุกๆอย่างให้เป็นปกติก่อนที่คนมาใหม่จะมาเห็น

จองแจฮยอนปล่อยให้น้ำสีขาวขุ่นไหลออกจากท่อส่งของตนเองสู่ช่องทางบวมช้ำจนหมด ไม่ทันที่จะได้หายใจพักผ่อนใดๆ เตนล์ก็รีบถอดถอนจุดเชื่อมต่อระหว่างกันและกันออก สองมือกอบโกยผ้าผ่อนของตนเองเขามาไว้ในอ้อมเเขน ริมฝีปากบางประทับลงที่สองเรียวนิ้วของตนเอง ก่อนที่จะส่งไปประทับที่ริมฝีปากของอีกฝ่ายเป็นการจูบลาทางอ้อม

"ขอบคุณสำหรับเซ็กส์นะครับ อ้อ เสื้อผ้าเเละคราบน้ำพวกนี้จัดการเองนะ ผมไปแล้ว บายครับ" โบกมือลาพร้อมรอยยิ้ม ร่างทั้งร่างพุ่งหลาวออกไปนอกระเบียงทันทีเนื่องจากระเบียงทุกๆห้องนั้นติดต่อกัน

มีต่อนะที่รัก https://writer.dek-d.com/11842/writer/viewlongc.php?id=1535539&chapter=3 

SF — Zootopia ver.adult (4P) :Taeten ft.Jaeten Doten 2/2

"อะไรนะ ให้เอาแรงๆ ได้เลยจ้ะที่รัก" ริมฝีปากเผยยิ้มหวาน ก่อนใช้ฝ่ามือปาดน้ำลายบนใบหน้าออก ส่งมือข้างเดิมออกไปป้ายที่หน้าอกที่กระเพื่อมตามลมหายใจ ใช้นิ้วบีบยอดลูกกวาดสีสดจนมันชูชันล่อตาให้ส่งลิ้นลงไปเชยชิม

"อย่าฝืนมันเตนล์ ปล่อยสัญชาตญาณของนายออกมา"

"อื้อออ อ๊ะ.." ร่างบางบิดเร้ากับความแปลกใหม่ที่เกิดขึ้นกับร่างกายของเขา มันรู้สึกหวิวไปหมด ต้องการให้คนมาสัมผัส ลิ้นที่ยังคงสาละวนอยู่กับยอดออกของเขาก็เป็นเหมือนแรงกระตุ้นได้เป็นอย่างดี

แทยงเห็นว่ายานั้นเริ่มออกฤทธิ์จึงตัดสินใจปล่อยมือออกจากข้อมือบาง เห็นเป็นรอยแดงจากการบีบชัดเจน เขาส่งสัญญาณให้แจฮยอนพาเตนล์ไปที่โต๊ะอาหารขนาดใหญ่ ร่างน้อยตวัดขารอบเอวแกร่งที่ประดับไปด้วยกล้ามเนื้อประปราย พร้อมกับริมฝีปากที่ชกชิงความหวานจากอวัยวะเดียวกัน

ปึก

ก้นขาวกระแทกลงกับพื้นโต๊ะตามแรงอารมณ์ของอีกฝ่าย ลิ้นสีสดตวัดกันไปมาระงมกับเสียงหอบหายใจยามวิกาล

เห็นอย่างนั้นสองคนที่เหลือก็ทนไม่ได้ โดยองจับเตนล์ให้นอนคว่ำกับพื้นโต๊ะ โก่งบั้นท้ายโชว์ช่องทางสีหวานให้ปรากฏ ก่อนจะอ้อมไปอีกด้านหนึ่งของโต๊ะ

"อา..." ดวงตาจ้องมองช่องทางสีหวานที่ขมิบเป็นจังหวะไม่วางตา ก่อนจะก้มลงใช้จมูกฝังลงไปสูดดมช่องทางสีหวานของเตนล์ มือหนาบีบบั้นท้ายแน่นทั้งสองข้าง ขยำไปมา จากนั้นส่งลิ้นร้อนไปเลียที่ปากถ้ำ ทำให้เตนล์ต้องขมิบมันอย่างช่วยไม่ได้

"ม..มันเสียว.." อดีตกระต่ายน้อยข่มตาแน่น รองรับความวาบหวิวที่ถูกมอบให้

แทยงก็มีจิตใจนะครับ.. มันทนไม่ได้

เขาจึงตัดสินใจขึ้นไปบนโต๊ะ นั่งคร่อมที่หลังของเตนล์ ถูแก่นกายที่ชูชันกับแผ่นหลังขาวเนียน แก่นกายของเขาตอนนี้บวมเป่งไปด้วยสิ่งมีชีวิตนับล้านที่พร้อมออกมาสู่โลกกว้าง ใบหน้าคมเชิดขึ้นครางในลำคอ มืออีกข้างก็ปรนเปรอให้กับแก่นกายของคนใต้ร่าง สาวขึ้นลงจนสุดเป็นจังหวะเดียวกันกับที่ถูแก่นกายบนหลังเนียน

"อ๊า อะ.." จากสัมผัสเล้าโลมหลายทิศทาง ทำให้ต้องส่งเสียงร้องครางหวานออกมา แม้จิตใต้สำนึกห้ามให้หยุด ให้ผลักพวกชั่วนี้ออกและหนีไปซะ แต่ทำไมร่างกายมันไม่ฟังเลย มันยังอยากได้อีก

แจฮยอนส่งนิ้วเข้าไปในโพรงปากของร่างบาง ให้เจ้าของโพรงปากดูดดุนมันอย่างหยอกล้อ พร้อมกับช้อนตามองที่ใบหน้าของเจ้าของนิ้ว กลายเป็นการยั่วที่แสดงออกมาอย่างไม่ได้ตั้งใจ

"สลับที่กับกู" แจฮยอนสลับที่กับโดยอง สอดนิ้วที่เต็มไปด้วยน้ำสีใสเข้าไปในช่องทางด้านหลัง จากหนึ่งนิ้วเป็นสองนิ้ว

"อ๊ะ อ๊าา" นิ้วที่สวนเข้ามาทำให้ร่างบางต้องโก่งบั้นท้ายออกไปรับอย่างช่วยไม่ได้ แจฮยอนขยับนิ้วเร็วขึ้นและแรงขึ้น ไม่นานก็สอดใส่นิ้วที่สามเข้าไป เมื่อได้ยินเสียงครางหวานก็ยกยิ้มพอใจ

โดยองฝากฝังรอยเขี้ยวลงกับท้ายทอยของร่างบางที่ก้มหน้ารับความเสียวอยู่ ลากลิ้นไปตามกระดูกคอที่โป่งนูนขึ้นมา กัดลงไปซ้ำๆ ฝากร่องรอยสีกลีบกุหลาบลงไป

"กูไม่ไหวแล้ววะ เดี๋ยวกูจะแตกซะก่อน" แทยงเอ่ยอย่างยากลำบาก ลุกออกจากหลังของเตนล์ เพื่อนทั้งสองก็รู้กัน หยุดการกระทำที่ทำอยู่ โดยองช้อนร่างบางขึ้นพาดบ่า พาขึ้นไปชั้นสองที่ห้องนอนของแทยง ก่อนจับให้เตนล์นั่งลงบนร่างของแทยงที่นอนรออยู่ก่อนแล้ว

"แทยงคว้าหมับเข้าที่บั้นท้ายแน่นยกขึ้นและดันช่องทางสีหวานลงกับแก่นกายของตนเอง ส่วนนั้นเข้าไปเพียงครึ่งก็รู้สึกถึงแรงตอดรัดที่ได้รับ

"ม..มันเจ็บ" อดีตกระต่ายน้อยนิ่วหน้า แต่แทยงหาได้สนใจไม่ ยกร่างของเตนล์ขึ้นและกดลงมาอีกครั้งจนมิดด้าม

"อ๊าาา.." เตนล์กัดปากจนห้อเลือด

"ขยับสิ.." แทยงสั่ง

"ต..แต่มันเจ็บ" เตนล์ ส่ายหน้าเป็นพัลวัน

"ขยับไปสักพักมันจะดีขึ้นเอง" แทยงหว่านล้อม ตีเข้าไปที่บั้นท้ายแน่นอย่างจัง ก่อนจะขยำเป็นสัญญาณบอกให้ขยับซะ

"อื้อ.." เตนล์กัดนิ้วอย่างอายๆ พร้อมกับขยับตัวขึ้นลงเป็นจังหวะช้าๆ สองคนที่เหลือก็คงทนไม่ได้ ทั้งคู่จ่อแก่นกายที่ชูชันเต็มที่เข้ามาที่ใบหน้าสวย เตนล์ช้อนตามองทั้งสองร่าง แต่ก็ได้เพียงแค่การยกยิ้มและลูบหัวตอบกลับมา เตนล์จึงตัดสินใจใช้มือโอบแก่นกายร้อนเอาไว้คนละข้าง และใช้ลิ้นเลียส่วนหัวของทั้งสองที่ตอนนี้ถูกจับให้มาติดกัน สะโพกมนก็ทำหน้าที่ของมันได้เป็นอย่างดี ยังคงขยับเป็นจังหวะไม่บกพร่อง

มือบางสาวขึ้นลงจนสุด ก่อนจะหันมาใช้ปากกับแก่นกายของแจฮยอน อมส่วนหัวช้าๆจากนั้นห้อปากและรูดขึ้นลงจนมิดด้าม ความใหญ่โตของมันทำให้เตนล์ถึงกับสำลัก

"อืม.." เสียงครางต่ำของทั้งสามผลัดกันดังขึ้น พึงพอใจกับสิ่งที่ได้รับ

เตนล์เปลี่ยนเป้าหมายมาใช้โพรงปากครอบครองแก่นกายของโดยอง ห้อปากและทำเหมือนที่ทำให้กับแจฮยอน มืออีกข้างก็ยังปรนนิบัติไม่หยุด

ฝ่ายแทยงก็กระแทกแก่นกายสวนกับสะโพกสอบ เรียกเสียงครางได้เป็นอย่างดี จนเตนล์ละความสนใจจากแก่นกายทั้งสองตรงหน้ามาใช้ฝ่ามือค้ำยันหน้าท้องแกร่งเอาไว้

"อ้ะ อ้ะ อ๊าา" ขยับสะโพกสวนกันอย่างแรง ส่งเสียงครางอื้ออึงเมื่อมันเข้าไปโดนจุดกระสัน แทยงพลิกเตนล์ให้ลงไปอยู่ใต้ล่างและยกขาร่างบางขึ้นข้างหนึ่ง ก่อนจะกระแทกสะโพกลงไปถี่ๆ

เพียงไม่นานก็ถึงฝั่งฝัน แทยงปลดปล่อยน้ำสีขาวขุ่นออกมาเต็มช่องทางสีหวาน ก่อนจะถอดแก่นกายออก เห็นเป็นน้ำสีขาวไหลย้อนกลับออกมาช้าๆ

เมื่อแทยงเสร็จกิจของตนก็เป็นฝ่ายโดยองที่จะได้เป็นเจ้าของร่างบางต่อ โดยองคว้าเข้าที่สะโพกกลม จับให้เตนล์พลิกตัวโก่งบั้นท้ายขึ้น แก่นกายที่ตอนนี้พร้อมเต็มที่จ่อที่ปลายอุโมงค์ ถูไปมาซักพัก ก่อนจะดันเข้าไปจนมิด

“อื้ออ..” ด้วยความที่เพิ่งผ่านภารกิจเมื่อครู่ทำให้มันเข้าไปได้ง่ายขึ้น โดยองจับสะโพกสอบไว้มั่น กระแทกแก่นกายเข้าไปไม่ยั้งจนร่างของเตนล์ไหวไปตามแรงกระแทก มือหนาตบเข้าที่บั้นท้ายแน่นจนเกิดรอยแดง

“อ๊ะๆๆ ม..ไม่ไหวแล้ว.. อ้ะ..” เตนล์ยกนิ้วขึ้นมากัดระบายความเสียว ขณะที่มืออีกข้างก็ค้ำยันกับเตียงขนาดใหญ่เอาไว้

“อืม.. สุดยอดเลยเตนล์” โดยองเชิดหน้าสูดปาก

แจฮยอนก็ไม่ใช่พระอิฐพระปูน เห็นอย่างนั้นเข้าก็ใช้ฝ่ามือหนากอบกำแก่นกายของตนเองไว้บ้าง สาวขึ้นลงเป็นจังหวะถี่ๆ จินตนาการว่าตอนนี้เขาได้อยู่ในร่างของเตนล์

“อ๊า อ้ะๆๆ” โดยองไม่รอช้าเมื่อใกล้จะถึงฝั่งฝัน เขากอบกุมแก่นกายของเตนล์ ปรนนิบัติให้ไปถึงฝั่งฝันพร้อมๆกัน

“อ๊า!!” เตนล์ปลดปล่อยน้ำสีขาวออกมาเบอะเปื้อนที่นอนสีขาว ตามด้วยโดยองที่ถอดแก่นกายออก มือหนากระชากกลุ่มผมนุ่มให้เงยหน้าขึ้น จ่อแก่นกายใหญ่ที่ริมฝีปากของเตนล์ ก่อนที่มันจะทนไม่ไหว ปลดปล่อยน้ำรักออกมาเต็มโพรงปาก

“แดกซะ” มือหนาบีบแก้มของเตนล์เอาไว้ บังคับให้อดีตกระต่ายน้อยต้องจำใจกลืนน้ำรักแสนคาวนี้ลงไป เมื่อเห็นว่าลูกกระเดือกขยับบ่งบอกว่าเตนล์ได้กลืนของๆเขาลงไปแล้ว จึงสะบัดหน้าเตนล์ไปอีกทางและลุกออกจากเตียงไป

เมื่อได้ปลดปล่อย ใจมันก็เหมือนจะกลับมาเป็นนายตัวเองอีกครั้ง ภาพเหตุการณ์ที่เกิดมันไหลเข้ามาในหัวเป็นฉากๆ น้ำตาเม็ดใหญ่เริ่มไหลลงมาให้กับความขมขื่นที่ตนเองได้รับ มันหนักเกินไปสำหรับเขา

“กูยังไม่เสร็จ มึงจะไปไหน!” แจฮยอนจับขาเตนล์ที่พยายามคลานหนีมาไว้ใต้ร่าง มือหนาตบเข้าที่หน้าชื้นไปด้วยน้ำตา พลางกดแก่นกายของตนเองเข้าไปจนมิด ไม่รีรออะไร กระแทกแก่นกายรุนแรงตามสัญชาตญาณสัตว์ป่าในฤดูติดสัด

ก็แค่กระแทกให้มันจบๆ ไม่ต้องสนว่าคู่ขาของมันจะร้องขอแค่ไหน

“ฮึก..” เตนล์ปิดปากตัวเองแน่น ไม่อยากได้ยินเสียงครางน่าอายของตัวเอง ที่รู้สึกดีไปกับสัมผัสหยาบโลน

มือหนากระชากมือเล็กออก ส่วนมืออีกข้างก็บีบแก้มนิ่มจนเจ็บร้าวไปหมด

“ครางเรียกชื่อผัวซะสิ!”

“อ..ไอเหี้ย! โอ๊ย..” แจฮยอนบีบแก้มนิ่มแน่นขึ้นจนเล็บคมจิกลงไปที่ข้างแก้ม

“กูบอกให้ครางชื่อกู!” ว่าพลางกระแทกลงไปแรงขึ้นจนได้ยินเสียงเอี๊ยดอ๊าดของเตียงหนา

“ฮึก จ..แจฮยอน อ้ะ..”

สุดท้ายเหยื่อก็ยังคงเป็นได้แค่เหยื่อ

ผู้ล่าก็ยังคงเป็นผู้ล่าที่คอยข่มเหงเหยื่อที่ไม่มีทางสู้

โลกของเรา ไม่ว่าจะศรีวิไลแค่ไหน ก็ไม่มีทางลบความจริงข้อนี้ได้..

มีต่อครัช https://writer.dek-d.com/dek-d/writer/viewlongc.php?id=1535539&chapter=2