SF — A stepchild : Jaeten

"ให้ตายสิ.." เตนล์กลืนน้ำลายลงคอ ผิวนุ่มลื่นและมัดกล้ามเล็กน้อยมันทำให้เขาใจสั่น ไม่สิ ไม่ใช่แค่ใจ.. แต่มันรวมถึงอย่างอื่นด้วย

ลมหายติดๆขัดๆยามที่ลากผ้าเปียกน้ำไปตามผิวกาย สะดุ้งทุกครั้งที่อกสั่นกระเพื่อม กล้ามหน้าท้องหดเกร็งราวกับต้องของร้อน

มือบางเลื่อนขึ้นสู่หน้าอก สองจิตสองใจว่าจะเช็ดให้ดีไหม แต่แล้วความคิดด้านหนึ่งก็ชนะ ร่างบางถูไถผ้าวนรอบยอดอก เฉียดผ่านมันเล็กน้อยอย่างนึกสนุก ก่อนจะเอื้อมมือไปตะครุบบดบังทัศนคติการมองเห็นของคนป่วยเอาไว้ เหลือเพียงเเต่ความมืดสนิทให้อีกคนสงสัยเล่น

คนขี้เเกล้งหัวเราะคิกคักกับตัวเอง เเก้มใสปริขึ้นเนื่องจากรอยยิ้มพริมใจที่ตั้งใจจะมอบให้คนป่วยบนเตียง พยาบาลหนุ่มจำเป็นลากผ้าเปียกน้ำเช็ดอยู่เพียงแค่ส่วนอกไม่ไปไหน เน้นไปเน้นมาซ้ำๆ ก่อนส่งริมฝีปากอุ่นประทับลงกับริมฝีปากของคุณพ่อเลี้ยง จูบเนิบนาบและไปต่ออย่างร้อนเเรง

ความวิปริตของจิตใจช่างน่ากลัว คนไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง อะไรควรเล่นหรือไม่ควรเล่น.. ถึงอย่างนั้นก็อยากที่จะลอง อยากจะเป็นแมงเม่าบินเข้ากองไฟ

ร้อน.. น่ากลัว แต่ก็อยากที่จะเสี่ยง

"อื้ม.." อีกคนเริ่มครางแต่อีกคนยังนอนหลับไม่รู้เรื่อง พยาบาลจำเป็นมีวิธีการรักษาที่เเปลกใหม่ ไม่ได้มีผลดีผลเสียอะไรจากแบบเดิม ผลประโยชน์ก็แค่ตกอยู่กับคนรักษาล้วนๆ

สมองสั่งการให้ขึ้นคร่อมและให้ทำตามใจตัวเอง เตนล์ฝากฝังร่องรอยตรีตราจองบนคอขาวพอเป็นพิธี ก็แค่อยากให้คนได้เห็นคลั่งตายก็เท่านั้นเอง

การลักหลับใครไม่ใช่เรื่องที่ดี เเต่จะทำไมเล่าถ้าเขาอยากจะทำ ไม่ว่าจะเอาโซ่มาล้อม หรือจะเอาบ่วงมาล่ามก็ไม่สามารถห้ามคนอย่างเตนล์ได้

มือเรียวประคองใบหน้าที่ใสดุจดั่งเจ้าชายแห่งปราสาทใหญ่ในนิทาน

แต่นี่คือเรื่องจริง ไม่ใช่นิทานหลอกเด็กงี่เง่านั่น เตนล์กดจูบลงไปเเรงๆ ก่อนที่จะสอดลิ้นไปให้อีกคนเชยชิม จัดการกวาดเอาน้ำหวานที่เหล่าผีเสื้อน้อยใหญ่กำลังตามหา สูบเอาพลังงานชีวิตให้ลดฮวบ ฟันคมกัดลงที่ริมฝีปากล่างของอีกคนลากไปตามกลุ่มเลือดสีเเดงที่ถูกห่อหุ้มด้วยเนื้อหนังบางเบา ทำจนสาแก่ใจเเล้วจึงผละไปที่ซอกคอขาวอีกครั้ง แต่ครั้งนี้กลับร้อนแรงมากกว่าเดิม เหมือนพวกมาโซคิสม์ โรคจิตวิปริตผิดมนุษย์โดยที่มิได้นึกหยั่งเกรงว่าอีกคนจะตื่นขึ้นมาดูจิตกรรมบนซอกคอที่จิตกรร่างบางได้วาดไว้

"ใครน่ะ อ้ะ.." แจฮยอนพยายามสะบัดใบหน้า พลางใช้มืองัดให้หลุดจากการเกาะกุม เพราะในเวลานี้ไม่ใช่เวลาปกติ สังขารที่ยังไม่พร้อมจะใช้งานจึงไม่สามารถขัดขืนคนปกติสุขได้ จึงทำได้เพียงใช้เสียงโวยวายเท่านั้น

ดวงใจทั้งดวงหล่นวาบลงไปถึงตาตุ่ม พร้อมๆกับร่างกายที่สะดุ้งขึ้น สาเหตุเป็นอะไรไปไม่ได้นอกจากจังหวะมือที่ผ่อนผันลูบไล้ส่วนไวต่อความรู้สึกใต้หว่างขา ของสำคัญที่ใครๆก็ไม่อยากจะให้จับนอกจากเวลาอยาก

ไม่ใช่พระอิฐพระปูน เป็นแค่คนธรรมดาคนหนึ่งที่เคลิ้มไปกับสัมผัสเหล่านี้

ในเวลาอันรวดเร็วทั้งกางเกงนอนและกางเกงชั้นในก็ถูกเปลื้องออก กลายร่างเป็นชีเปลือยล่อนจ้อนอนาจาร

"ย..อย่า อึก ฉันถามว่านั่นใคร!!” จองแจฮยอนตะคอกถามอย่างเหลืออด

"น่ากลัวจัง.."

"เตนล์!"

"ใช่ ผมเอง คิกๆ" เช่นนั้นแล้วไอมือบ้าที่ปิดตานี่ก็ไม่มีประโยชน์อีกต่อไป ร่างบางสะบัดมือออกจากดวงตาเรียวและยิ้มหัวเราะร่าอยู่คนเดียว

"เล่นบ้าอะไรเนี่ย" คนป่วยถามอย่างหัวเสียขณะที่กำลังเคลื่อนตัวขึ้นพิงหัวเตียง

"เล่นอะไรครับ ไม่มี๊ ผมเอาจริงต่างหากล่ะ คิกๆ" มือบางผลักอกเเกร่งเบาๆ ดวงตาก็จ้องลึกเหมือนจะสิงเข้าไปในร่างของกันและกัน

Rrrrrr Rrrrrrr

จู่ๆเสียงโทรศัพท์ข้างหัวเตียงก็ดังขึ้นพาให้สะดุ้งกันเป็นเเถบๆ เหมือนผู้ร้ายกลัวตำรวจจับได้

จองแจฮยอนกดรับอย่างไม่รีรอ เมื่อหน้าจอโทรศัพท์ขึ้นชื่อของภรรยาอันเป็นที่รัก

(ฮัลโหล คุณเป็นไงบ้างคะ ฉันเอาเอกสารที่คุณบอกให้คุณหลิงไปแล้ว ฉันกำลังขึ้นไป รอก่อนนะคะ)

"ม..ไม่เป็นอะไรหรอก" เสียงสั่นคลอนทันทีที่ความเสียวเเล่นวาบ แจฮยอนส่งสายตาคาดโทษไปให้ลูกเลี้ยงตัวเเสบที่จู่ๆก็กดสะโพกของตนเองลงมา จนเเก่นกายของแจฮยอนถูกดูดกลืนจนหมด

"อื้อ.." เมื่ออีกคนเริ่มบิดตัวขัดขืน ร่างบางก็ขยับด้วยความรวดเร็วเเละรุนเเรง เขยื้อนจนเตียงใหญ่สั่นคลอนหนักหน่วงได้ยินเสียงเอี๊ยดอ๊าดเหมือนจะพังลงกลายเป็นเศษไม้เอาง่ายๆ

(คุณจะเอาอะไรรึเปล่าคะ?)

ปลายสายเอ่ยมานานนับหลายวิ เเต่การตอบกลับก็ยังคงเป็นศูนย์ เนื่องจากเกรงว่าหากเอ่ยปากพูดจะหลุดเสียงครางออกไป ร่างสูงพยายามใช้มืออุดริมฝีปากของตนไว้เเน่นจนหน้าเเดงก่ำ

(คุณเป็นอะไรรึเปล่าคะ คุณคะ?)

"ม..มะ อึก ไม่ ไม่เป็นอะไร.."

(เเน่นะคะ ฉันกำลังจะขึ้นไปเดี๋ยวนี้เเหละค่ะ)

ไม่รอช้าที่จะกดตัดสายไปและปล่อยเสียงครางที่อดกลั้นมานาน มือหนาตะปบเข้าที่ช่วงเอวคอดเกินผู้ชายไว้มั่น ขยับสะโพกสวนกลับไปช่วยให้ทุกๆอย่างนั้นง่ายขึ้น

"อ๊า อาๆ อืม.." หลับตาพริ้มสูดปาก ปีนป่ายกันอยู่บนเตียงนุ่ม สถานที่ๆเป็นบัลลังก์รักของคุณพ่อเลี้ยงและคุณแม่ชั่วๆ ราวกับสัตว์ป่าต่อสู้เพื่อเเย่งชิงความเป็นหนึ่ง เพียงแค่นี้อะไรๆมันก็ดูมันและดูสะใจมากขึ้น

อีกไม่กี่ก้าวเท่านั้นก็จะเสร็จคารู อีกไม่กี่เเรงกระเเทกก็จะบินไปสู่ปลายฝัน ขณะที่หัวสมองก็สำเหนียกคิดได้ว่าควรที่จะหยุดและจัดการทุกๆอย่างให้เป็นปกติก่อนที่คนมาใหม่จะมาเห็น

จองแจฮยอนปล่อยให้น้ำสีขาวขุ่นไหลออกจากท่อส่งของตนเองสู่ช่องทางบวมช้ำจนหมด ไม่ทันที่จะได้หายใจพักผ่อนใดๆ เตนล์ก็รีบถอดถอนจุดเชื่อมต่อระหว่างกันและกันออก สองมือกอบโกยผ้าผ่อนของตนเองเขามาไว้ในอ้อมเเขน ริมฝีปากบางประทับลงที่สองเรียวนิ้วของตนเอง ก่อนที่จะส่งไปประทับที่ริมฝีปากของอีกฝ่ายเป็นการจูบลาทางอ้อม

"ขอบคุณสำหรับเซ็กส์นะครับ อ้อ เสื้อผ้าเเละคราบน้ำพวกนี้จัดการเองนะ ผมไปแล้ว บายครับ" โบกมือลาพร้อมรอยยิ้ม ร่างทั้งร่างพุ่งหลาวออกไปนอกระเบียงทันทีเนื่องจากระเบียงทุกๆห้องนั้นติดต่อกัน

มีต่อนะที่รัก https://writer.dek-d.com/11842/writer/viewlongc.php?id=1535539&chapter=3