SF — A stepchild : Jaeten

"ให้ตายสิ.." เตนล์กลืนน้ำลายลงคอ ผิวนุ่มลื่นและมัดกล้ามเล็กน้อยมันทำให้เขาใจสั่น ไม่สิ ไม่ใช่แค่ใจ.. แต่มันรวมถึงอย่างอื่นด้วย

ลมหายติดๆขัดๆยามที่ลากผ้าเปียกน้ำไปตามผิวกาย สะดุ้งทุกครั้งที่อกสั่นกระเพื่อม กล้ามหน้าท้องหดเกร็งราวกับต้องของร้อน

มือบางเลื่อนขึ้นสู่หน้าอก สองจิตสองใจว่าจะเช็ดให้ดีไหม แต่แล้วความคิดด้านหนึ่งก็ชนะ ร่างบางถูไถผ้าวนรอบยอดอก เฉียดผ่านมันเล็กน้อยอย่างนึกสนุก ก่อนจะเอื้อมมือไปตะครุบบดบังทัศนคติการมองเห็นของคนป่วยเอาไว้ เหลือเพียงเเต่ความมืดสนิทให้อีกคนสงสัยเล่น

คนขี้เเกล้งหัวเราะคิกคักกับตัวเอง เเก้มใสปริขึ้นเนื่องจากรอยยิ้มพริมใจที่ตั้งใจจะมอบให้คนป่วยบนเตียง พยาบาลหนุ่มจำเป็นลากผ้าเปียกน้ำเช็ดอยู่เพียงแค่ส่วนอกไม่ไปไหน เน้นไปเน้นมาซ้ำๆ ก่อนส่งริมฝีปากอุ่นประทับลงกับริมฝีปากของคุณพ่อเลี้ยง จูบเนิบนาบและไปต่ออย่างร้อนเเรง

ความวิปริตของจิตใจช่างน่ากลัว คนไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง อะไรควรเล่นหรือไม่ควรเล่น.. ถึงอย่างนั้นก็อยากที่จะลอง อยากจะเป็นแมงเม่าบินเข้ากองไฟ

ร้อน.. น่ากลัว แต่ก็อยากที่จะเสี่ยง

"อื้ม.." อีกคนเริ่มครางแต่อีกคนยังนอนหลับไม่รู้เรื่อง พยาบาลจำเป็นมีวิธีการรักษาที่เเปลกใหม่ ไม่ได้มีผลดีผลเสียอะไรจากแบบเดิม ผลประโยชน์ก็แค่ตกอยู่กับคนรักษาล้วนๆ

สมองสั่งการให้ขึ้นคร่อมและให้ทำตามใจตัวเอง เตนล์ฝากฝังร่องรอยตรีตราจองบนคอขาวพอเป็นพิธี ก็แค่อยากให้คนได้เห็นคลั่งตายก็เท่านั้นเอง

การลักหลับใครไม่ใช่เรื่องที่ดี เเต่จะทำไมเล่าถ้าเขาอยากจะทำ ไม่ว่าจะเอาโซ่มาล้อม หรือจะเอาบ่วงมาล่ามก็ไม่สามารถห้ามคนอย่างเตนล์ได้

มือเรียวประคองใบหน้าที่ใสดุจดั่งเจ้าชายแห่งปราสาทใหญ่ในนิทาน

แต่นี่คือเรื่องจริง ไม่ใช่นิทานหลอกเด็กงี่เง่านั่น เตนล์กดจูบลงไปเเรงๆ ก่อนที่จะสอดลิ้นไปให้อีกคนเชยชิม จัดการกวาดเอาน้ำหวานที่เหล่าผีเสื้อน้อยใหญ่กำลังตามหา สูบเอาพลังงานชีวิตให้ลดฮวบ ฟันคมกัดลงที่ริมฝีปากล่างของอีกคนลากไปตามกลุ่มเลือดสีเเดงที่ถูกห่อหุ้มด้วยเนื้อหนังบางเบา ทำจนสาแก่ใจเเล้วจึงผละไปที่ซอกคอขาวอีกครั้ง แต่ครั้งนี้กลับร้อนแรงมากกว่าเดิม เหมือนพวกมาโซคิสม์ โรคจิตวิปริตผิดมนุษย์โดยที่มิได้นึกหยั่งเกรงว่าอีกคนจะตื่นขึ้นมาดูจิตกรรมบนซอกคอที่จิตกรร่างบางได้วาดไว้

"ใครน่ะ อ้ะ.." แจฮยอนพยายามสะบัดใบหน้า พลางใช้มืองัดให้หลุดจากการเกาะกุม เพราะในเวลานี้ไม่ใช่เวลาปกติ สังขารที่ยังไม่พร้อมจะใช้งานจึงไม่สามารถขัดขืนคนปกติสุขได้ จึงทำได้เพียงใช้เสียงโวยวายเท่านั้น

ดวงใจทั้งดวงหล่นวาบลงไปถึงตาตุ่ม พร้อมๆกับร่างกายที่สะดุ้งขึ้น สาเหตุเป็นอะไรไปไม่ได้นอกจากจังหวะมือที่ผ่อนผันลูบไล้ส่วนไวต่อความรู้สึกใต้หว่างขา ของสำคัญที่ใครๆก็ไม่อยากจะให้จับนอกจากเวลาอยาก

ไม่ใช่พระอิฐพระปูน เป็นแค่คนธรรมดาคนหนึ่งที่เคลิ้มไปกับสัมผัสเหล่านี้

ในเวลาอันรวดเร็วทั้งกางเกงนอนและกางเกงชั้นในก็ถูกเปลื้องออก กลายร่างเป็นชีเปลือยล่อนจ้อนอนาจาร

"ย..อย่า อึก ฉันถามว่านั่นใคร!!” จองแจฮยอนตะคอกถามอย่างเหลืออด

"น่ากลัวจัง.."

"เตนล์!"

"ใช่ ผมเอง คิกๆ" เช่นนั้นแล้วไอมือบ้าที่ปิดตานี่ก็ไม่มีประโยชน์อีกต่อไป ร่างบางสะบัดมือออกจากดวงตาเรียวและยิ้มหัวเราะร่าอยู่คนเดียว

"เล่นบ้าอะไรเนี่ย" คนป่วยถามอย่างหัวเสียขณะที่กำลังเคลื่อนตัวขึ้นพิงหัวเตียง

"เล่นอะไรครับ ไม่มี๊ ผมเอาจริงต่างหากล่ะ คิกๆ" มือบางผลักอกเเกร่งเบาๆ ดวงตาก็จ้องลึกเหมือนจะสิงเข้าไปในร่างของกันและกัน

Rrrrrr Rrrrrrr

จู่ๆเสียงโทรศัพท์ข้างหัวเตียงก็ดังขึ้นพาให้สะดุ้งกันเป็นเเถบๆ เหมือนผู้ร้ายกลัวตำรวจจับได้

จองแจฮยอนกดรับอย่างไม่รีรอ เมื่อหน้าจอโทรศัพท์ขึ้นชื่อของภรรยาอันเป็นที่รัก

(ฮัลโหล คุณเป็นไงบ้างคะ ฉันเอาเอกสารที่คุณบอกให้คุณหลิงไปแล้ว ฉันกำลังขึ้นไป รอก่อนนะคะ)

"ม..ไม่เป็นอะไรหรอก" เสียงสั่นคลอนทันทีที่ความเสียวเเล่นวาบ แจฮยอนส่งสายตาคาดโทษไปให้ลูกเลี้ยงตัวเเสบที่จู่ๆก็กดสะโพกของตนเองลงมา จนเเก่นกายของแจฮยอนถูกดูดกลืนจนหมด

"อื้อ.." เมื่ออีกคนเริ่มบิดตัวขัดขืน ร่างบางก็ขยับด้วยความรวดเร็วเเละรุนเเรง เขยื้อนจนเตียงใหญ่สั่นคลอนหนักหน่วงได้ยินเสียงเอี๊ยดอ๊าดเหมือนจะพังลงกลายเป็นเศษไม้เอาง่ายๆ

(คุณจะเอาอะไรรึเปล่าคะ?)

ปลายสายเอ่ยมานานนับหลายวิ เเต่การตอบกลับก็ยังคงเป็นศูนย์ เนื่องจากเกรงว่าหากเอ่ยปากพูดจะหลุดเสียงครางออกไป ร่างสูงพยายามใช้มืออุดริมฝีปากของตนไว้เเน่นจนหน้าเเดงก่ำ

(คุณเป็นอะไรรึเปล่าคะ คุณคะ?)

"ม..มะ อึก ไม่ ไม่เป็นอะไร.."

(เเน่นะคะ ฉันกำลังจะขึ้นไปเดี๋ยวนี้เเหละค่ะ)

ไม่รอช้าที่จะกดตัดสายไปและปล่อยเสียงครางที่อดกลั้นมานาน มือหนาตะปบเข้าที่ช่วงเอวคอดเกินผู้ชายไว้มั่น ขยับสะโพกสวนกลับไปช่วยให้ทุกๆอย่างนั้นง่ายขึ้น

"อ๊า อาๆ อืม.." หลับตาพริ้มสูดปาก ปีนป่ายกันอยู่บนเตียงนุ่ม สถานที่ๆเป็นบัลลังก์รักของคุณพ่อเลี้ยงและคุณแม่ชั่วๆ ราวกับสัตว์ป่าต่อสู้เพื่อเเย่งชิงความเป็นหนึ่ง เพียงแค่นี้อะไรๆมันก็ดูมันและดูสะใจมากขึ้น

อีกไม่กี่ก้าวเท่านั้นก็จะเสร็จคารู อีกไม่กี่เเรงกระเเทกก็จะบินไปสู่ปลายฝัน ขณะที่หัวสมองก็สำเหนียกคิดได้ว่าควรที่จะหยุดและจัดการทุกๆอย่างให้เป็นปกติก่อนที่คนมาใหม่จะมาเห็น

จองแจฮยอนปล่อยให้น้ำสีขาวขุ่นไหลออกจากท่อส่งของตนเองสู่ช่องทางบวมช้ำจนหมด ไม่ทันที่จะได้หายใจพักผ่อนใดๆ เตนล์ก็รีบถอดถอนจุดเชื่อมต่อระหว่างกันและกันออก สองมือกอบโกยผ้าผ่อนของตนเองเขามาไว้ในอ้อมเเขน ริมฝีปากบางประทับลงที่สองเรียวนิ้วของตนเอง ก่อนที่จะส่งไปประทับที่ริมฝีปากของอีกฝ่ายเป็นการจูบลาทางอ้อม

"ขอบคุณสำหรับเซ็กส์นะครับ อ้อ เสื้อผ้าเเละคราบน้ำพวกนี้จัดการเองนะ ผมไปแล้ว บายครับ" โบกมือลาพร้อมรอยยิ้ม ร่างทั้งร่างพุ่งหลาวออกไปนอกระเบียงทันทีเนื่องจากระเบียงทุกๆห้องนั้นติดต่อกัน

มีต่อนะที่รัก https://writer.dek-d.com/11842/writer/viewlongc.php?id=1535539&chapter=3 

SF — Zootopia ver.adult (4P) :Taeten ft.Jaeten Doten 2/2

"อะไรนะ ให้เอาแรงๆ ได้เลยจ้ะที่รัก" ริมฝีปากเผยยิ้มหวาน ก่อนใช้ฝ่ามือปาดน้ำลายบนใบหน้าออก ส่งมือข้างเดิมออกไปป้ายที่หน้าอกที่กระเพื่อมตามลมหายใจ ใช้นิ้วบีบยอดลูกกวาดสีสดจนมันชูชันล่อตาให้ส่งลิ้นลงไปเชยชิม

"อย่าฝืนมันเตนล์ ปล่อยสัญชาตญาณของนายออกมา"

"อื้อออ อ๊ะ.." ร่างบางบิดเร้ากับความแปลกใหม่ที่เกิดขึ้นกับร่างกายของเขา มันรู้สึกหวิวไปหมด ต้องการให้คนมาสัมผัส ลิ้นที่ยังคงสาละวนอยู่กับยอดออกของเขาก็เป็นเหมือนแรงกระตุ้นได้เป็นอย่างดี

แทยงเห็นว่ายานั้นเริ่มออกฤทธิ์จึงตัดสินใจปล่อยมือออกจากข้อมือบาง เห็นเป็นรอยแดงจากการบีบชัดเจน เขาส่งสัญญาณให้แจฮยอนพาเตนล์ไปที่โต๊ะอาหารขนาดใหญ่ ร่างน้อยตวัดขารอบเอวแกร่งที่ประดับไปด้วยกล้ามเนื้อประปราย พร้อมกับริมฝีปากที่ชกชิงความหวานจากอวัยวะเดียวกัน

ปึก

ก้นขาวกระแทกลงกับพื้นโต๊ะตามแรงอารมณ์ของอีกฝ่าย ลิ้นสีสดตวัดกันไปมาระงมกับเสียงหอบหายใจยามวิกาล

เห็นอย่างนั้นสองคนที่เหลือก็ทนไม่ได้ โดยองจับเตนล์ให้นอนคว่ำกับพื้นโต๊ะ โก่งบั้นท้ายโชว์ช่องทางสีหวานให้ปรากฏ ก่อนจะอ้อมไปอีกด้านหนึ่งของโต๊ะ

"อา..." ดวงตาจ้องมองช่องทางสีหวานที่ขมิบเป็นจังหวะไม่วางตา ก่อนจะก้มลงใช้จมูกฝังลงไปสูดดมช่องทางสีหวานของเตนล์ มือหนาบีบบั้นท้ายแน่นทั้งสองข้าง ขยำไปมา จากนั้นส่งลิ้นร้อนไปเลียที่ปากถ้ำ ทำให้เตนล์ต้องขมิบมันอย่างช่วยไม่ได้

"ม..มันเสียว.." อดีตกระต่ายน้อยข่มตาแน่น รองรับความวาบหวิวที่ถูกมอบให้

แทยงก็มีจิตใจนะครับ.. มันทนไม่ได้

เขาจึงตัดสินใจขึ้นไปบนโต๊ะ นั่งคร่อมที่หลังของเตนล์ ถูแก่นกายที่ชูชันกับแผ่นหลังขาวเนียน แก่นกายของเขาตอนนี้บวมเป่งไปด้วยสิ่งมีชีวิตนับล้านที่พร้อมออกมาสู่โลกกว้าง ใบหน้าคมเชิดขึ้นครางในลำคอ มืออีกข้างก็ปรนเปรอให้กับแก่นกายของคนใต้ร่าง สาวขึ้นลงจนสุดเป็นจังหวะเดียวกันกับที่ถูแก่นกายบนหลังเนียน

"อ๊า อะ.." จากสัมผัสเล้าโลมหลายทิศทาง ทำให้ต้องส่งเสียงร้องครางหวานออกมา แม้จิตใต้สำนึกห้ามให้หยุด ให้ผลักพวกชั่วนี้ออกและหนีไปซะ แต่ทำไมร่างกายมันไม่ฟังเลย มันยังอยากได้อีก

แจฮยอนส่งนิ้วเข้าไปในโพรงปากของร่างบาง ให้เจ้าของโพรงปากดูดดุนมันอย่างหยอกล้อ พร้อมกับช้อนตามองที่ใบหน้าของเจ้าของนิ้ว กลายเป็นการยั่วที่แสดงออกมาอย่างไม่ได้ตั้งใจ

"สลับที่กับกู" แจฮยอนสลับที่กับโดยอง สอดนิ้วที่เต็มไปด้วยน้ำสีใสเข้าไปในช่องทางด้านหลัง จากหนึ่งนิ้วเป็นสองนิ้ว

"อ๊ะ อ๊าา" นิ้วที่สวนเข้ามาทำให้ร่างบางต้องโก่งบั้นท้ายออกไปรับอย่างช่วยไม่ได้ แจฮยอนขยับนิ้วเร็วขึ้นและแรงขึ้น ไม่นานก็สอดใส่นิ้วที่สามเข้าไป เมื่อได้ยินเสียงครางหวานก็ยกยิ้มพอใจ

โดยองฝากฝังรอยเขี้ยวลงกับท้ายทอยของร่างบางที่ก้มหน้ารับความเสียวอยู่ ลากลิ้นไปตามกระดูกคอที่โป่งนูนขึ้นมา กัดลงไปซ้ำๆ ฝากร่องรอยสีกลีบกุหลาบลงไป

"กูไม่ไหวแล้ววะ เดี๋ยวกูจะแตกซะก่อน" แทยงเอ่ยอย่างยากลำบาก ลุกออกจากหลังของเตนล์ เพื่อนทั้งสองก็รู้กัน หยุดการกระทำที่ทำอยู่ โดยองช้อนร่างบางขึ้นพาดบ่า พาขึ้นไปชั้นสองที่ห้องนอนของแทยง ก่อนจับให้เตนล์นั่งลงบนร่างของแทยงที่นอนรออยู่ก่อนแล้ว

"แทยงคว้าหมับเข้าที่บั้นท้ายแน่นยกขึ้นและดันช่องทางสีหวานลงกับแก่นกายของตนเอง ส่วนนั้นเข้าไปเพียงครึ่งก็รู้สึกถึงแรงตอดรัดที่ได้รับ

"ม..มันเจ็บ" อดีตกระต่ายน้อยนิ่วหน้า แต่แทยงหาได้สนใจไม่ ยกร่างของเตนล์ขึ้นและกดลงมาอีกครั้งจนมิดด้าม

"อ๊าาา.." เตนล์กัดปากจนห้อเลือด

"ขยับสิ.." แทยงสั่ง

"ต..แต่มันเจ็บ" เตนล์ ส่ายหน้าเป็นพัลวัน

"ขยับไปสักพักมันจะดีขึ้นเอง" แทยงหว่านล้อม ตีเข้าไปที่บั้นท้ายแน่นอย่างจัง ก่อนจะขยำเป็นสัญญาณบอกให้ขยับซะ

"อื้อ.." เตนล์กัดนิ้วอย่างอายๆ พร้อมกับขยับตัวขึ้นลงเป็นจังหวะช้าๆ สองคนที่เหลือก็คงทนไม่ได้ ทั้งคู่จ่อแก่นกายที่ชูชันเต็มที่เข้ามาที่ใบหน้าสวย เตนล์ช้อนตามองทั้งสองร่าง แต่ก็ได้เพียงแค่การยกยิ้มและลูบหัวตอบกลับมา เตนล์จึงตัดสินใจใช้มือโอบแก่นกายร้อนเอาไว้คนละข้าง และใช้ลิ้นเลียส่วนหัวของทั้งสองที่ตอนนี้ถูกจับให้มาติดกัน สะโพกมนก็ทำหน้าที่ของมันได้เป็นอย่างดี ยังคงขยับเป็นจังหวะไม่บกพร่อง

มือบางสาวขึ้นลงจนสุด ก่อนจะหันมาใช้ปากกับแก่นกายของแจฮยอน อมส่วนหัวช้าๆจากนั้นห้อปากและรูดขึ้นลงจนมิดด้าม ความใหญ่โตของมันทำให้เตนล์ถึงกับสำลัก

"อืม.." เสียงครางต่ำของทั้งสามผลัดกันดังขึ้น พึงพอใจกับสิ่งที่ได้รับ

เตนล์เปลี่ยนเป้าหมายมาใช้โพรงปากครอบครองแก่นกายของโดยอง ห้อปากและทำเหมือนที่ทำให้กับแจฮยอน มืออีกข้างก็ยังปรนนิบัติไม่หยุด

ฝ่ายแทยงก็กระแทกแก่นกายสวนกับสะโพกสอบ เรียกเสียงครางได้เป็นอย่างดี จนเตนล์ละความสนใจจากแก่นกายทั้งสองตรงหน้ามาใช้ฝ่ามือค้ำยันหน้าท้องแกร่งเอาไว้

"อ้ะ อ้ะ อ๊าา" ขยับสะโพกสวนกันอย่างแรง ส่งเสียงครางอื้ออึงเมื่อมันเข้าไปโดนจุดกระสัน แทยงพลิกเตนล์ให้ลงไปอยู่ใต้ล่างและยกขาร่างบางขึ้นข้างหนึ่ง ก่อนจะกระแทกสะโพกลงไปถี่ๆ

เพียงไม่นานก็ถึงฝั่งฝัน แทยงปลดปล่อยน้ำสีขาวขุ่นออกมาเต็มช่องทางสีหวาน ก่อนจะถอดแก่นกายออก เห็นเป็นน้ำสีขาวไหลย้อนกลับออกมาช้าๆ

เมื่อแทยงเสร็จกิจของตนก็เป็นฝ่ายโดยองที่จะได้เป็นเจ้าของร่างบางต่อ โดยองคว้าเข้าที่สะโพกกลม จับให้เตนล์พลิกตัวโก่งบั้นท้ายขึ้น แก่นกายที่ตอนนี้พร้อมเต็มที่จ่อที่ปลายอุโมงค์ ถูไปมาซักพัก ก่อนจะดันเข้าไปจนมิด

“อื้ออ..” ด้วยความที่เพิ่งผ่านภารกิจเมื่อครู่ทำให้มันเข้าไปได้ง่ายขึ้น โดยองจับสะโพกสอบไว้มั่น กระแทกแก่นกายเข้าไปไม่ยั้งจนร่างของเตนล์ไหวไปตามแรงกระแทก มือหนาตบเข้าที่บั้นท้ายแน่นจนเกิดรอยแดง

“อ๊ะๆๆ ม..ไม่ไหวแล้ว.. อ้ะ..” เตนล์ยกนิ้วขึ้นมากัดระบายความเสียว ขณะที่มืออีกข้างก็ค้ำยันกับเตียงขนาดใหญ่เอาไว้

“อืม.. สุดยอดเลยเตนล์” โดยองเชิดหน้าสูดปาก

แจฮยอนก็ไม่ใช่พระอิฐพระปูน เห็นอย่างนั้นเข้าก็ใช้ฝ่ามือหนากอบกำแก่นกายของตนเองไว้บ้าง สาวขึ้นลงเป็นจังหวะถี่ๆ จินตนาการว่าตอนนี้เขาได้อยู่ในร่างของเตนล์

“อ๊า อ้ะๆๆ” โดยองไม่รอช้าเมื่อใกล้จะถึงฝั่งฝัน เขากอบกุมแก่นกายของเตนล์ ปรนนิบัติให้ไปถึงฝั่งฝันพร้อมๆกัน

“อ๊า!!” เตนล์ปลดปล่อยน้ำสีขาวออกมาเบอะเปื้อนที่นอนสีขาว ตามด้วยโดยองที่ถอดแก่นกายออก มือหนากระชากกลุ่มผมนุ่มให้เงยหน้าขึ้น จ่อแก่นกายใหญ่ที่ริมฝีปากของเตนล์ ก่อนที่มันจะทนไม่ไหว ปลดปล่อยน้ำรักออกมาเต็มโพรงปาก

“แดกซะ” มือหนาบีบแก้มของเตนล์เอาไว้ บังคับให้อดีตกระต่ายน้อยต้องจำใจกลืนน้ำรักแสนคาวนี้ลงไป เมื่อเห็นว่าลูกกระเดือกขยับบ่งบอกว่าเตนล์ได้กลืนของๆเขาลงไปแล้ว จึงสะบัดหน้าเตนล์ไปอีกทางและลุกออกจากเตียงไป

เมื่อได้ปลดปล่อย ใจมันก็เหมือนจะกลับมาเป็นนายตัวเองอีกครั้ง ภาพเหตุการณ์ที่เกิดมันไหลเข้ามาในหัวเป็นฉากๆ น้ำตาเม็ดใหญ่เริ่มไหลลงมาให้กับความขมขื่นที่ตนเองได้รับ มันหนักเกินไปสำหรับเขา

“กูยังไม่เสร็จ มึงจะไปไหน!” แจฮยอนจับขาเตนล์ที่พยายามคลานหนีมาไว้ใต้ร่าง มือหนาตบเข้าที่หน้าชื้นไปด้วยน้ำตา พลางกดแก่นกายของตนเองเข้าไปจนมิด ไม่รีรออะไร กระแทกแก่นกายรุนแรงตามสัญชาตญาณสัตว์ป่าในฤดูติดสัด

ก็แค่กระแทกให้มันจบๆ ไม่ต้องสนว่าคู่ขาของมันจะร้องขอแค่ไหน

“ฮึก..” เตนล์ปิดปากตัวเองแน่น ไม่อยากได้ยินเสียงครางน่าอายของตัวเอง ที่รู้สึกดีไปกับสัมผัสหยาบโลน

มือหนากระชากมือเล็กออก ส่วนมืออีกข้างก็บีบแก้มนิ่มจนเจ็บร้าวไปหมด

“ครางเรียกชื่อผัวซะสิ!”

“อ..ไอเหี้ย! โอ๊ย..” แจฮยอนบีบแก้มนิ่มแน่นขึ้นจนเล็บคมจิกลงไปที่ข้างแก้ม

“กูบอกให้ครางชื่อกู!” ว่าพลางกระแทกลงไปแรงขึ้นจนได้ยินเสียงเอี๊ยดอ๊าดของเตียงหนา

“ฮึก จ..แจฮยอน อ้ะ..”

สุดท้ายเหยื่อก็ยังคงเป็นได้แค่เหยื่อ

ผู้ล่าก็ยังคงเป็นผู้ล่าที่คอยข่มเหงเหยื่อที่ไม่มีทางสู้

โลกของเรา ไม่ว่าจะศรีวิไลแค่ไหน ก็ไม่มีทางลบความจริงข้อนี้ได้..

มีต่อครัช https://writer.dek-d.com/dek-d/writer/viewlongc.php?id=1535539&chapter=2